Na 7,5 maand rust en volledige vrijheid om te doen en laten wat ik wil, ben ik weer aan het werk.
Nee, ik heb niet mijn praktijk weer opgepakt, maar ik heb ervoor gekozen om part-time (20 uur in de week) in loondienst te gaan bij de Gemeente Amsterdam. Niet als psycholoog, niet als onderzoeker, niet als tekstschrijver, of iets wat hier op lijkt, maar als service medewerker bij Dienstverlening: telefonisch vragen beantwoorden over o.a. het beleid en de regelgeving van de Gemeente Amsterdam. Niet mijn #droombaan, maar wel precies wat ik nu wil.
De vraag of ik een doorstart zou maken met mijn praktijk, na deze periode van rust – en zo ja, hoe dan -, hing de hele tijd boven mijn hoofd. Dat hoofd bleef redenen aandragen waarom het niet wijs zou zijn om ermee te stoppen: zonde van een goedlopende praktijk met bijbehorend mooi inkomen, van werk dat ik reuze interessant vind, zonde van de mogelijkheid om mensen op een betekenisvolle manier verder te helpen in hun relaties en hun leven, en zonde van al mijn opleidingen..
Mijn ouders, vrienden en collega’s vonden het ook zonde. Kon ik de boel niet zo inrichten, dat het minder stressvol voor me zou zijn? Alleen lichte problematiek aannemen? Coaching geven in plaats van een psychologische behandeling? Alleen kort-durende trajecten aanbieden? Me enkel nog richten op trainingen in plaats van gesprekken?
Ja, dat kon in principe. Maar nee. Als ik eraan dacht om daarmee te starten, dan begon mijn lijf meteen te protesteren. Ik kreeg een knoop in mijn maag, werd benauwd, mijn buikspieren gingen op slot. Vergelijkbaar met de gevoelens die ik had, vóór ik 7,5 maand geleden stopte met mijn praktijk.
Ik wilde niet meer. In elk geval: voorlopig niet.
Maar ik had wel weer een inkomen nodig – mijn spaarrekening is nog nooit zo hard geslonken dan de afgelopen tijd – en ik wilde weer een doel in mijn leven hebben, naast het schrijven aan mijn boek. Veel te vaak verzandde ik in urenlang podcasts luisteren (tips: ‘Nooit meer slapen’ en ‘MISCHA!’, lange interviews met en door super interessante mensen), reality-tv kijken (MAFS Australia.. heerlijke junkfoodtv) en kletsen en chillen en exorbitant geprijsde haver latte’s drinken met mijn vriend Teun en mijn vrienden, die ook af en toe doordeweeks vrij hadden. Leuk en lekker, zeker in het begin, maar ik werd er ook behoorlijk lamlendig van. Ik voelde me niet meer productief en ook niet meer voldoende onderdeel van de maatschappij.
Kortom: ik wilde weer aan het werk!
Omdat mijn boek nog niet af was (nog lang niet, wat te maken heeft met een schrijfcoach/redacteur/literair agent waarmee ik in zee ben gegaan, en die me na 70.000 geschreven woorden (dat is zo ongeveer een heel boek) adviseerde om toch helemaal opnieuw te beginnen – waarover later meer), wilde ik daar genoeg tijd en head space voor overhouden. Het moest dus werk worden dat niet al te veel van me vroeg, dat ik part-time kon doen, dat genoeg betaalde om mijn uitgaven te dekken en dat ik best leuk zou kunnen vinden.
In het boek ‘Big Magic’ van schrijfster Elisabeth Gilbert (bekend van haar bestseller ‘Eten, bidden, beminnen’) las ik dat zij naast haar schrijverschap altijd baantjes heeft gehad, om te voorzien in haar onderhoud. Door geen veeleisend werk aan te nemen had ze nog voldoende energie en ruimte in haar hoofd om te werken aan haar korte verhalen en boeken. Totdat ze opeens een bestseller schreef – na een aantal weinig succesvolle boeken – en die baantjes niet meer nodig waren. Elisabeth Gilbert inspireerde mij om zo’n zelfde stap te zetten.
Online vond ik al snel een aantal vacatures, die daarbij pasten. En binnen een week had ik een baan, op steenworp afstand van mijn woning.
Het besluit om met mijn praktijk te stoppen is nu dus genomen. Ik heb inmiddels alle zaken rondom mijn praktijk opgezegd (lidmaatschappen, verzekeringen, abonnementen) en het aanbod van mijn website gehaald. Een grote stap, maar het voelt goed. Bevrijdend.
Nu viel me op dat ik een beetje schaamte ervoer, toen ik het mijn vrienden, mijn ouders en mijn volgers op social media wilde vertellen. Maar ook toen ik bij het uitzendbureau langs moest komen voor een kennismaking, en ik aan twee medewerkers (een recruiter en een ‘flexbegeleider’) uit moest leggen waarom ik met mijn CV op deze functie solliciteerde. Dat leek hen namelijk niet erg passend. Er zit kennelijk een overtuiging in mij die zegt: ‘ik moet succesvol zijn, met andere woorden: goedbetaald en vooral ook interessant werk hebben, zo niet, dan ben ik een mislukkeling’. Die overtuiging is op de een of andere manier in mijn hoofd terechtgekomen, waarschijnlijk ingefluisterd door de tijdsgeest en door de omgevingen waarin ik vertoef(de).
Ik ben het er eigenlijk helemaal niet mee eens.
Liever luister ik naar stemmen als die van psycholoog en schrijver Thijs Launspach van het boek ‘Je bent al genoeg – Mentaal gezond in een gestoorde wereld’. Je ben al genoeg, ook als je niet bovenmatig presteert in je carrière. Liever emotioneel en fysiek gezond dan ongelukkig, opgebrand en ‘succesvol’. Sterker nog: tevreden zijn en genoeg energie hebben voor de betekenisvolle en fijne dingen in je leven, dát is pas succes.
Yes!
Hoewel ik er eerlijk gezegd best tegenop zie om een deel van mijn vrijheid te verliezen, door weer een baas te hebben, die mij vertelt wanneer ik moet komen werken, wanneer ik pauze en vrij mag nemen en hoe ik mijn werk precies moet doen, voelt het tegelijkertijd ook als vrijheid dat ik weer (vaste) inkomsten heb, geen grote verantwoordelijkheden draag, pensioenopbouw heb en een ziekteverzekering, maar vooral: dat ik de deur achter me dicht kan trekken na mijn werk, en dan echt, echt vrij ben. En dan kan genieten van eindeloos MAFS kijken, dure koffie drinken en MISCHA! luisteren – de écht belangrijke dingen in het leven.
P.S. Hoewel mijn praktijk voor nu gesloten is, sluit ik niet uit dat die in de komende jaren (maar dan waarschijnlijk in een iets andere vorm) weer open gaat. Mocht je hiervan op de hoogte willen blijven, dan kun je je beneden met je e-mailadres aanmelden voor een melding van nieuwe posts of mij (ook beneden) via Instagram of Facebook volgen.