Hoe gaat het tussen Teun en mij, nu we 3 jaar samen zijn (of is het 7,5 jaar?)

‘Hoelang zijn Teun en jij al samen?’

Als iemand dit aan mij vraagt, dan zou ik moeten antwoorden: ‘bijna drie jaar’. Officieel gezien klopt dat, en waarschijnlijk is dat ook wat ze willen weten, maar gevoelsmatig klopt het niet, dus zeg ik vrijwel altijd: ‘bijna drie jaar, maar we daten af en aan al zeven-en-een-half jaar’.

Teun en ik hebben dus een rommelige start van onze relatie gehad: al twee keer eerder hebben we het met elkaar geprobeerd. Eén keer hielden we het daten ruim een jaar vol (zomer 2015 t/m zomer 2016) en één keer ruim een half jaar (najaar 2017 t/m voorjaar 2018). Beide keren bleef het bij daten en werd het geen relatie, en in de twee tussenliggende periodes van twee keer anderhalf jaar, waarin we elkaar niet zagen en nauwelijks spraken, waren we allebei met andere love interests bezig, of met helemaal niemand (ik dan, tijdens mijn anderhalf jaar bewust-niet-daten).

Vanaf het najaar van 2019 zijn we weer in elkaars leven. En hoera! Dit keer gaat het wel goed en voelt het anders: rustig, vol vertrouwen, blij en dankbaar. Natuurlijk hebben we ook wel eens ruzie en gedoe, maar in de basis voelen we ons diep verbonden met elkaar. Veilig en geborgen, en nog altijd met veel lol, heerlijk lange gesprekken en – TMI waarschuwing! – stomende passie.

 

Via Instagram kondigde ik aan dat ik een blog wilde schrijven met een update over onze relatie. Specifiek wilde ik in dat blog ingaan op de worstelingen die we toch nog altijd hebben, op het vlak van verlatings- en bindingsangst. Ik vroeg of mijn volgers nog vragen hadden, die ik in dit blog zou kunnen beantwoorden.

Ik ontving zes vragen. En omdat ik in mijn reacties op die vragen alles al kwijt kon wat ik wilde vertellen, vormen die mijn hele blog. Hier komen ze:

 

‘Hoe dealde Teun met jouw jaloezie?’ 

Dat is gelijk een lastige. Want mijn jaloezie/wantrouwen is nog altijd aanwezig, en vormt één van de grootste moeilijkheden in onze relatie. Zodanig dat ik overweeg om nog wat sessies EMDR en enkele sessies relatietherapie te nemen. (Zonder al te veel uit te wijden over waar dat wantrouwen vandaan komt, want dat heb ik in dit blog al genoeg gedaan, zie bijvoorbeeld hier en hier, maar in het kort: ik heb een trauma op het vlak van vertrouwen, na meerdere ervaringen met vreemdgaande vriendjes).

Maar goed. Hoe dealt Teun hiermee?

Nou.. daarvoor moet ik denk ik eerst uitleggen hoe die momenten eruit zien. Zodra Teun het over contact met andere vrouwen heeft, bijvoorbeeld: ‘xxx appte me, we gaan volgende week een drankje doen.’, dan raak ik getriggerd, en dan in het bijzonder in het geval van enkele specifieke namen (bepaalde ex-liefjes of vrouwen waarvan ik weet dat hij ze aantrekkelijk vindt). Dan voel ik me opeens heel bang, gespannen en alert. Helaas uit ik dat vervolgens naar Teun niet als angst – daar zou hij beter mee om kunnen gaan – maar als wantrouwen en woede. Ik stort dan een beschuldigend klinkend vragenvuur over hem uit, waarbij mijn stem steeds feller klinkt en mijn gezichtsuitdrukking vals wordt. Dat klinkt zo ongeveer als: ‘wie initieerde dat, jij of zij?, hoezo wil ze nu opeens afspreken dan?, wat heb je geantwoord?’. En oh wee als zijn antwoorden me niet bevallen. Op zo’n moment behandel ik hem dus alsof hij iets heel erg verkeerds wil gaan doen of al gedaan heeft.

Let wel: zo wíl ik absoluut niet reageren, maar toch gebeurt het telkens weer.

Teun reageert op zo’n moment altijd heel open, eerlijk, lief en geruststellend, waardoor ik vrij snel weer bij zinnen kom en eindig in tranen. Dan pas kan ik zeggen dat ik bang ben en dat ik hem zo helemaal niet wil behandelen. Dat hij vooral moet doen wat goed voor hem voelt, dat ik hem die contacten gun, ook al word ik er angstig van.

Maar dan is het kwaad al geschied. Het kost Teun namelijk bakken met energie, in het moment en nog lang daarna. Het voelt totaal niet goed om zo aangevallen te worden én dat hij zo over zich heen laat lopen. Hij is hierdoor tevens geneigd dit soort momenten uit de weg te gaan: door het contact met deze specifieke vrouwen af te houden en/of door er niet meer over te beginnen tegen mij. En ondertussen begint er wrok op te bouwen, omdat hij zich niet meer vrij voelt (ironisch he, in een ‘vrije relatie’) en begint hij te denken dat we misschien toch niet zo goed bij elkaar passen.

Dit is ook niet de manier waarop hij wil reageren, maar toch gebeurt het telkens weer.

Nu zou je kunnen zeggen: Stefanie, hou je in verdorie! Haal eerst eens adem. Tel tot tien. Laat je wapens vallen en laat je kwetsbaarheid zien. En boven alles: vertrouw hem gewoon, want hij ís te vertrouwen. Maar ondanks dat ik dit patroon in mezelf afkeur, en heel goed weet hoe het beter zou kunnen, lukt het me niet (of nauwelijks) om het ook daadwerkelijk anders te doen. Het voelt op zulke momenten alsof een onbedwingbare kracht mijn besturing overneemt.

En je zou kunnen zeggen: Teun, stop met geruststellen en pleasen, maar stel grenzen aan dit gedrag. Zo moet je je niet laten behandelen. Maar ook voor hem is dit een automatische reactie waar hij inschiet. Hij wil de boel zo snel mogelijk sussen, zelfs als dat ten koste gaat van zijn eigen geluk. En hoewel zijn lieve reactie in het moment natuurlijk fijn is voor mij, op de lange termijn helpt die ons beiden niet.

We hebben dus nog wat werk te doen.

 

‘Hoe ga je om met de combinatie van verlatingsangst en bindingsangst?’

Poeh, dat is een grote vraag. Toch zal ik proberen de vraag kort maar krachtig te beantwoorden.

Bij deze combinatie trigger je elkaar in elkaars gevoeligheden. De één wil meer verbinding dan de ander wil/kan geven, de ander wil meer ruimte voor zichzelf en zaken buiten de relatie dan de één wil/kan geven.

Ik zou zeggen: zorg eerst dat er voldoende bewustzijn is bij beiden, dat deze angsten spelen. Is dat bewustzijn er nog niet: lees er dan boeken over (‘Verbonden’ of ‘Liefdesbang’ bijvoorbeeld), luister podcasts, kijk video’s, volg accounts op social media, die hierover gaan. Zo gaat het onderwerp voor jullie leven, zodat jullie er alert op zijn als deze angsten zich in jullie (pre)relatie voordoen.

Oefen vervolgens met het anders doen. In het geval van bindingsangst: voel je dat je weg wilt rennen uit de relatie, maar wil je dat eigenlijk helemaal niet? Geef dan duidelijk aan dat je getriggerd bent in je bindingsangst en dat je even een time-out nodig hebt, om bij zinnen te komen. (Heb je langer dan enkele minuten nodig, vertel er dan gelijk bij wanneer je weer terugkomt en houd je daar ook aan – heel belangrijk bij verlatingsangstige partners.) Praat er daarna samen over, als jullie allebei rustig zijn. Wat lokte je bindingsangst uit? Wat voelde je op dat moment? Waar deed dat gevoel je aan denken, vanuit eerdere relaties of vanuit je jeugd? Wat had je nodig? Welk effect had dit alles op je partner? Wat zouden jullie beiden anders kunnen doen in zo’n moment, waardoor het in de toekomst beter gaat? En vervolgens: herhalen, herhalen, herhalen. Tot het beter gaat.

Begrip en compassie voor elkaars angsten, en niet verwachten dat jullie er meteen beter mee om kunnen gaan, is in mijn ogen in elk geval heel belangrijk. Zoek er zo nodig hulp bij (zoals wij nu ook gaan doen), als het niet beter wordt. Dit zijn vaak diep ingesleten patronen, die niet zomaar verdwenen zijn.

 

‘Moet je je eigen issues eerst oplossen of kan het ook IN een relatie?’

Het ligt eraan wat je issues zijn.

Heb je issues met verbinding (bindingsangst)? Dan zou ik zeggen: ga juist verbindingen aan. Ga ermee oefenen. Ik denk wel dat het hierbij belangrijk is dat je er open over bent naar de ander. Dat je hier moeite mee hebt, maar het wel graag aan wil gaan. Dan weet de ander ook waar die aan toe is, en kan hij of zij je er eventueel bij helpen.

Heb je juist issues met alleen zijn (verlatingsangst)? Dan kun je misschien beter eens een tijdje geen liefdesrelatie aangaan en oefenen met alleen zijn. En (emotionele) moeilijkheden eerst zelf proberen op te lossen, voordat je aan de bel trekt bij een ander. Als je op dit moment al in een fijne relatie zit, oefen dan met meer alleen zijn en vaker voor jezelf zorgen in plaats van te leunen op de ander.

Ook als je denkt dat je inmiddels al ver gekomen bent, dan zul je toch nog af en toe (of vaak) ‘terugvallen’ ervaren. Groei is geen lineair proces, maar gaat met vallen en opstaan (en weer vallen en opstaan). Dan is het fijn als je partner hier samen met je aan wil werken, IN de relatie dus.

 

‘Hoe hebben jullie met die issues toch een fijne relatie gekregen?’

Als ik voor mezelf spreek: ik heb een heleboel werk aan mezelf gedaan, voordat ik het gevoel had dat ik op een gezonde(re) manier een relatie aan kon gaan.

Na twee relatiebreuken in korte tijd en een aantal mislukte pogingen tot relaties (onder andere met Teun) besefte ik dat ik niet alleen kon zijn. En dat dat een naam had: verlatingsangst. Ik heb toen veel gelezen, geluisterd en bekeken over verlatings- en bindingsangst en onveilige hechting. Dat heeft me de ogen geopend, voor wat er bij mij aan de hand was, en me de richting gewezen naar hulp.

Ik heb vervolgens drie trajecten van enkele maanden in de basis GGZ doorlopen. Elke week of om de week een sessie, om aan mijn verlatingsangst te werken. Dat deed ik middels cognitieve gedragstherapie, EMDR en PRI. Ook heb ik een intensieve behandeling in de specialistische GGZ gehad, voor hevige verlatingsangst (‘relatieverslaving’ / angststoornis n.a.o.). Drie maanden lang, drie sessies per week: een individuele sessie, een groepstherapie-sessie en een sessie met lotgenotencontact (S.L.A.A.). Deze therapieën hebben me allemaal op een eigen wijze geholpen om langzaamaan andere keuzes te maken, andere overtuigingen te krijgen en oude emoties los te laten.

Ook de cursus Spirituele relaties bij Jan Geurtz en zijn boeken ‘Verslaafd aan liefde’ en ‘Bevrijd door liefde’ hebben me geholpen. Maar wat mij denk ik het meest geholpen heeft, en wat ik tegelijkertijd het engst en lastigst vond, was een substantiële tijd alleen blijven. Mijn voornemen was een jaar, maar het werd uiteindelijk anderhalf jaar, omdat een jaar nog niet genoeg voelde. Dat was wat ik echt nodig bleek te hebben om mijn verlatingsangst grotendeels af te schudden.

En toen kwam Teun voor de derde keer op mijn pad. 🙂

Teun* heeft een heel andere weg bewandeld. Hij heeft een tijd coaching gehad, na een pijnlijke relatiebreuk, vlak voordat wij elkaar ontmoetten. Hierdoor kwam hij op een bewuster pad, waarbij hij naar zichzelf begon te kijken, veel over zichzelf begon te leren en – uiteindelijk – vrede leerde sluiten met wie hij is.

In de tijd dat wij elkaar leerden kennen was hij pas net op dat pad. Dat zorgde voor veel mooie gesprekken, maar hij wilde nog niet voor een nieuwe relatie met mij (of een ander) kiezen. Hij was nog niet over de eerdere break up heen, en alle verleidingen en mogelijkheden die hij om zich heen zag, leken nog vol belofte te zitten. Hij wilde vrij zijn.

Het heeft hem nog jaren gekost om in te zien dat een liefdevolle verbinding hetgeen was wat hem geluk zou brengen. Toen hij dit inzag en besefte dat hij daarvoor moest durven kiezen, zich echt kwetsbaar te maken bij een ander, kwam ik opnieuw in zijn leven. 

 

‘Als het niet gelukt is met iemand, hoe je stop je dan met social media checken? (leren loslaten)’

Ja, een lastige.. Dat herken ik. Jij hebt het hier over het checken van social media, maar hetzelfde geldt denk ik voor oude berichtjes blijven teruglezen, over de persoon in kwestie blijven fantaseren, foto’s blijven bekijken, of contact blijven zoeken (mijn eigen valkuil in het verleden).

Je zult er wat mij betreft 100% van doordrongen moeten raken dat dit gedrag je niks geeft, dat het alleen maar iets van je afneemt: innerlijke rust, energie, tijd, geluk, aandacht voor andere dingen en mensen, en misschien zelfs een veelbelovende connectie met een ander..

Dit gedrag kan echter erg verslavend zijn, waardoor het zichzelf in stand houdt. Het constant checken van het social media account van de ander (degene die je juist los zou willen laten) zorgt er namelijk voor dat de door jou ervaren band met die persoon sterker wordt in plaats van zwakker. Elke keer als je iets ziet of leest van die begeerde ander, worden je hersenen overspoeld met verliefdheidsstofjes. Die kunnen verslavend werken, als je daar gevoelig voor bent. Je ervaart telkens een high. En die high zorgt ervoor dat je meer en meer en nog meer wil.

Als dat het enige was, dan zou je het nog als prettig kunnen ervaren. Maar omdat je de ander niet voor niets los wil laten, komen er ook ongelukkige gevoelens bij kijken: verdriet, teleurstelling, jaloezie (als er een nieuwe partner in het spel is), boosheid.. Het voelt dus dubbel om het contact levendig te houden: heerlijk en vreselijk tegelijk.

Vergelijk het met willen stoppen met roken, maar toch elke keer weer een trekje nemen. Je maakt het jezelf dan verdomd lastig.

 

‘Hoe is de aantrekkingskracht, nu jullie al een tijdje op weg zijn in een veilige relatie?’

Tussen Teun en mij heeft het qua aantrekkingskracht altijd helemaal goed gezeten. Dat vooropgesteld. We vinden elkaar erg aantrekkelijk en we hebben een goede fysieke klik. Onze feromonen zullen er vast wat mee te maken hebben.

Gelukkig is dat niet veranderd, nu we al een tijd in een fijne relatie zitten. Iets waar we wel allebei bang voor waren: het beeld van een langdurige relatie waar de aantrekkingskracht langzaam verdwijnt en het samenzijn en de seks minder enthousiast wordt.

Wat denk ik een positieve rol speelt, in het feit dat onze aantrekkingskracht nog zo sterk is, is dat Teun en ik niet samenwonen en elkaar maar zo’n twee keer per week zien. Voor ons werkt dat heel goed. Ik denk dat we daardoor ‘fris’ voor elkaar blijven. Als we de overige dagen alleen zijn, dan beginnen we elkaar te missen, en vinden we het heerlijk om weer bij elkaar te zijn en tegen elkaar aan te kruipen. En omdat we niet elke dag vanzelfsprekend bij elkaar thuis komen, maar elkaar alleen zien als we bewust afspreken, hebben we op die ‘afspraakjes’ ook alle aandacht voor elkaar. Het voelt daardoor nog steeds alsof we daten.

Natuurlijk kennen we elkaar inmiddels drie (of nee, 7,5) jaar en treedt er in die zin toch wat gewenning op. Nieuw en spannend is het niet meer. Maar wij ervaren dat allebei als iets positiefs. Die spanning aan het begin bestond namelijk voor een groot deel uit onzekerheid en nog niet goed weten wat de ander wil. Inmiddels weten we wat we aan elkaar hebben, wat we wel en niet fijn vinden en durven we helemaal onszelf te zijn bij elkaar. Dat is zoveel relaxter, en ook veel lekkerder!

 

 


 

* Teun heeft meegeschreven aan dit stuk.