Eeuwig in een niet-relatie blijven hangen

“Ik vind het heel fijn met je, maar ik wil geen relatie.” Hoe vaak ik dat niet heb gehoord?

Elke week zagen we elkaar, soms meerdere keren per week. Altijd was het heel fijn. We praatten, we zoenden, we knuffelden, we vrijden, we lachten, we deden leuke dingen. Het was pure romantiek, de ideale beginfase. Niks aan de hand zou je zeggen.

Toch wel. Die pure romantiek stagneerde daar. Er waren geen stappen ‘omhoog’. Er werd niet ik hou van je gezegd. Er werd geen commitment bevestigd, niet uitgesproken dat het nu officieel was. Dit kon maandenlang zo doorgaan.

Ik vond het lastig om hier zelf initiatief in te nemen of te vragen hoe het zat. Ik was bang dat ik de boel zou forceren en dat hij dan af zou haken (een kenmerk van iemand met verlatingsangst). Als ik toch de moed verzameld had om er een gesprek over te beginnen, dan werd er vrijwel altijd ongemakkelijk op gereageerd. Dan vetrok hun gezicht en verstijfde hun lichaam. Ze wisten het niet, zeiden ze, ze twijfelden. Meestal was dat ook gelijk het begin van het einde. Want wat doe je als de één wel wil en de ander niet? Dan kun je niet meer met goed fatsoen op dezelfde weg door blijven gaan.

“En Steef, is het inmiddels al een officiële relatie?”
“Eh.. Nee.. nog steeds niet.”

Telkens weer dezelfde vraag, dezelfde verwarde blikken. Mijn vrienden begrepen me niet. Waarom bleef ik hem dan zien? Waarom deed ik mezelf dat aan? Ik zag toch dat hij niet wilde? Maar nee, ik zag vooral de mooie dingen. Ik voelde duidelijk zijn liefde als hij bij me was. Ik vermoedde dus dat het bindingsangst was.. de angst de verkeerde te kiezen, en had daar alle begrip voor. Ik wilde hem niet forceren. Ik dacht dat het, als we maar heel rustig aan zouden doen, wel goed zou komen. Dat hij nu eenmaal meer tijd nodig had zich te hechten.

Maar wat ik niet begreep was dat dat zo niet werkt. Dat is alleen maar uitstel van executie. Want die hechting en commitment gaan er niet komen zolang de ander nog vol in zijn patroon van bindingsangst zit.

Mensen met bindingsangst moeten eerst zélf doorkrijgen dat ze bindingsangst hebben (en dat het niet gewoon steeds niet ‘de ware’ is) en zélf het besluit nemen dat ze daar aan willen werken. En het dan ook nog eens DOEN en volhouden. Net zoals ik na heel veel miserie pas doorkreeg dat ik last had van verlatingsangst en dat ik daar alleen zelf iets aan kon doen. Ik moest verantwoordelijkheid nemen, niet naar de ander blijven wijzen. Ik weet als geen ander hoe lastig die weg is, maar het is te doen.

Je kunt dus besluiten om te stoppen als je te horen krijgt dat degene waarmee je het zo fijn hebt geen relatie met je wil. Meestal gebeurt dit een paar keer en dan gaan de ogen van de persoon met bindingsangst heus wel open. Vooral als de liefde toch dieper zat dan hij dacht. Alleen een ezel stoot zich drie keer aan dezelfde steen, zonder zich eens goed op zijn hoofd te krabben. “Zijn het die verdomde stenen of ben ik het zelf? Zoek ik naar een ideaalplaatje dat niet bestaat? Saboteer ik (onbewust) zélf mijn gevoelens en hechting?” Stoppen met de niet-relatie is pijnlijk en je moet bereid zijn om voorgoed afscheid te nemen en verder te gaan. De kans dat hij niet met hangende pootjes bij je terug komt is namelijk zeer groot, vooral als hij zich nog niet aan je heeft gehecht.

Wat ik zelf meestal deed was hem maandenlang blijven zien, zonder om commitment te vragen. Sterker nog, ik deed alsof ik helemaal oké was met een niet-relatie. Ik loog tegen hem, maar ook tegen mezelf. Echter, mijn onvrede met de losse situatie scheen overal doorheen, ik kon mijn emoties lang niet altijd verborgen houden en dan moest ik wel opbiechten (naar mezelf en naar hem) wat mijn ware motieven met hem waren. Ja, ik wilde wel een relatie, ik wilde wel meer. Dan ging het alsnog mis. Dat werkte dus niet.

Eerlijk zijn over je gevoelens en je wens tot commitment (sowieso na een paar maanden daten) lijkt in elk geval noodzakelijk. Je kunt daarbij vragen of hij zijn twijfels over jou aan je wil verwoorden. Wat houdt hem precies tegen? Probeer de twijfels kalm aan te horen en laat weten dat je bereid bent daar samen een oplossing voor te zoeken, als hij daarvoor openstaat. Verder kun je aangeven geduld met hem te hebben als hij door gedrag van jou getriggerd wordt en duidelijk maken dat je niet van plan bent hem van zijn vrijheid te beroven. Vertel wat jij precies verwacht van een relatie. Hoe ziet die er uit voor jou? Je kunt daarnaast polsen of hij al eens iets over bindingsangst gelezen heeft en of hij denkt dat dit nu speelt. Iemand een boek, blog of podcast onder zijn neus duwen heeft meestal bitter weinig effect, integendeel zou ik zeggen, maar misschien inspireer je hem tot zelfonderzoek met deze vraag.

Dit is geen magische formule die altijd werkt. Wil hij echt niet, dan zul je hem ook hiermee niet zover krijgen.

Ga je er willens en wetens toch mee door, voel je dan niet schuldig. Soms heb je maanden, jaren of een paar van dit soort pijnlijke niet-relaties nodig, voordat je heel duidelijk voelt dat dit toch echt niet is waar je gelukkig van wordt. Voordat je de kracht in jezelf gevonden hebt om hier geen genoegen mee te nemen. Jouw emmer is nog niet overgelopen. Gun jezelf die tijd. Alles komt als het komt. When the student is ready, the teacher will appear. 

 


 

PS. Uiteraard mag je overal waar ‘hij’ staat, ook ‘zij’ lezen, en andersom.

PS2. Een mooie podcast van the Relationship School over dit onderwerp (ze hebben trouwens veel meer interessante podcasts!):

https://relationshipschool.net/podcast/sc-25-i-love-you-but-im-not-in-love-with-you/