Het voordeel van een turbulent liefdesleven – Groeien als persoon

Het voelt alsof de zwaarste en tegelijkertijd meest zinvolle tijd van mijn leven langzaam tot een einde aan het komen is. Een turbulente tijd van bijna zeven jaar, waarin ik mezelf opnieuw uitgevonden heb. Ik ben van passief, afhankelijk, onzeker en angstig, naar pro-actief, onafhankelijk, zelfverzekerd en krachtig gegaan. Als ik even zo onbescheiden mag zijn. Natuurlijk heb ik nog steeds momenten van verdriet, boosheid of angst, maar die zijn van korte duur en ik reageer er niet meer destructief op.

Bij cliënten benadruk ik altijd dat een flinke periode van diepe emotionele dalen en geworstel met jezelf vaak een teken is van persoonlijke transformatie. Tegen je automatische piloot ingaan legt oude pijnlijke gevoelens bloot, waar je mee moet zien te dealen. Dát is heling, als je die gevoelens toestaat en ermee om leert gaan. Het voelt alsof je gek aan het worden bent, alsof je geen energie meer hebt en het nooit meer beter zal worden. Ook zal je omgeving vaak veranderen, wat kan voelen alsof niks meer zeker is en je er helemaal alleen voor komt te staan. En dat is allemaal goed! Je bent niet gek aan het worden, het zijn groeipijnen.

Trust the process. 

De rups die in een vlinder verandert, schijnt binnen zijn cocon volledig tot een vloeibare brei te verworden. Stel je eens voor wat die rups op dat moment zou denken, als hij daar de capaciteiten toe had: “Waaahhh, er blijft niets meer van me over!!!”. Niet wetende dat hij het proces gewoon moet vertrouwen, omdat hij als prachtige vlinder zijn cocon weer zal verlaten.

Mijn proces begon bijna zeven jaar geleden met een relatiecrisis. Mijn eerste serieuze relatie liep stuk. Nadat ik de eerste tien jaar van mijn liefdesleven had aangemodderd in onvolwassen ‘relatietjes’, waarbij ik keer op keer met groot verdriet achterbleef, had ik nu een relatie waarin ik me eindelijk écht gezien, geliefd en veilig voelde, maar die me, naarmate de tijd verstreek, ook het gevoel gaf opgesloten te zitten, gevangen in ‘moetjes’, routines, en onhebbelijkheden en verwachtingen van de ander. Doordat hij mijn veilige haven was voelde ik me totaal afhankelijk van hem, waardoor ik mezelf steeds meer kwijt raakte. Daar zat ik dan op de bank naar buiten te staren, in ons dure koopappartement, bekvechtend over wie zou koken en of de tv wel of niet aan mocht, hormonaal compleet in de war door het ‘ontpillen’ vanwege onze (?) kinderwens, nauwelijks nog zin om fysiek intiem te zijn of te genieten van een avondje samen. Ik had het gevoel dat mijn leven muur- en muurvast zat. Het cliché der midlifecrisis, “is dit alles?”, overviel me, en ik was nog geen 30. Tot het moment kwam dat ik naast hem wakker werd met alweer datzelfde verdoofde gevoel en ik in tranen uitbarstte: “lieverd, ik heb twijfels.., over ons..”.

Daarna ging alles in sneltreinvaart. Ik woonde voor het eerst alleen, maar ik kón helemaal niet alleen zijn.. Gevoelens van grote onrust en zelfs paniek overvielen me. Bijna zes jaar lang heb ik in deze fase doorgebracht, constant op zoek naar sterke schouders die me overeind moesten houden. Echter, omdat ik viel voor vermijdende types, die me niet te vaak wilden zien, niet exclusief waren en al helemaal geen relatie wilden aangaan, waren die sterke schouders ver te zoeken. En dat terwijl ik ze nu meer dan ooit nodig had in deze heftige tijd. Ik ging dus maar in therapie en deed mee aan talloze programma’s gericht op persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Zo leerde ik steeds wat beter voor mezelf te zorgen. Stap voor stap leerde ik op eigen benen staan. Tot ik eind april 2018 genoeg had van alle spanningen en onrust van die onwillige mannen, en besloot een jaar lang helemaal alleen te blijven.

Je zou kunnen zeggen dat ik nooit in zee had moeten gaan met die onwillige mannen, maar direct een tijd alleen had moeten blijven, maar ik ben ervan overtuigd dat ik alle drie deze ervaringen nodig had om te groeien in intieme relatievaardigheden, van afhankelijk naar onafhankelijk. Ik heb nergens spijt van.

  • De eerste ervaring had ik nodig om me een keer volledig emotioneel afhankelijk te kunnen opstellen. Dit had ik immers nooit gehad toen ik opgroeide; mijn ouders zijn beiden niet zo van het bespreken van gevoelens en het geven van warmte en knuffels. Die serieuze relatie heeft me laten zien hoe ontzettend fijn en geborgen wederzijdse liefde kan voelen, maar ook hoe verstikkend het is als je je daarbij helemaal op de ander richt en daardoor jezelf verliest.
  • De tweede ervaring heeft me geleerd om emotioneel onafhankelijk te worden. Deze emotioneel onafhankelijke mannen lieten me zien hoe dat moest en stelden me daarmee behoorlijk op de proef, zonder dat zij er voor me waren. Die niet-relaties hebben me laten zien hoe sprankelend en gepassioneerd de liefde kan voelen als je twee losse individuen blijft, maar ook hoe destructief het is als je geen veiligheid vindt bij elkaar. In mijn kinderjaren had ik geleerd om gevoelens weg te duwen, voornamelijk door me in mijn eigen wereldje terug te trekken en daar een schijnveiligheid te vinden. Die methode hielp me niet meer, maar liet me juist in angst en depressie wegzakken. Hierbij was de hulp van therapeuten, coaches en mijn lieve vrienden onontbeerlijk.
  • De derde ervaring heeft me vooral geleerd om praktisch onafhankelijk te worden, te weten dat ik mezelf wel kan redden en vermaken; ook dit had ik in mijn jeugd nooit ervaren, omdat ik in die zin erg beschermd ben opgevoed. De tijd alleen heeft me geleerd dat ik op mezelf kan vertrouwen, mijn eigen beste vriendin ben en mezelf kan geven wat ik van een ander dacht nodig te hebben. Ik ben mijn eigen sterke schouders geworden en neem mezelf op sleeptouw. Tenslotte ben ik zelf de enige die voor altijd bij mij blijft en die ook altijd bij mij is. De behoefte om de verantwoordelijkheid voor mijn leven in andermans handen te leggen, omdat dat gemakkelijker is, is verdwenen.

 

Maar ik ben nog niet uitgeleerd.

Nu wil ik dolgraag ervaringen opdoen in wederzijdse afhankelijkheid, binnen een relatie. Dat kan alleen als je eerst afhankelijk en onafhankelijk hebt leren zijn. Voor mijn gevoel ben ik daar nu pas. Op mijn 36e. Maar goed, beter laat dan nooit. Met minder neem ik in elk geval geen genoegen meer; ik ben niet op zoek naar een verstikkende symbiose, maar ook niet naar een stressvolle niet-relatie. Laat die bewuste, vrije relatie dus maar komen, ik ben er klaar voor!