We worstelen allemaal in bepaalde mate met het leven; hoe we er invulling aan kunnen geven zodat we ons gelukkig en tevreden voelen. We zoeken ons geluk in een bevredigende baan, warme vriendschappen, inspirerende bezigheden en een fijne liefdesrelatie. Er is natuurlijk niets mis mee om ons leven een beetje leuk in te willen vullen en daar graag een partner bij te zien, maar het werd een probleem voor mij toen ik daar teveel van ging verwachten. Mijn vriendjes kregen keer op keer de taak om mijn grijze leven kleur te geven en elk saai moment voor me op te vullen. Voldeden mijn geliefden niet aan deze verwachtingen dan voelde ik me ongelukkig en dat was dan hun schuld. Zo maakte ik hen verantwoordelijk voor mijn geluk.
Dit deed ik overigens niet bewust, het was een patroon dat er langzaam ingeslopen was. Ik vond het lastig om mezelf te vermaken. Ik wist totaal niet wat ik leuk vond, wat ik wilde, wat mijn waarden waren. Ik had altijd op anderen geleund om mijn leven plezierig in te vullen, ik leefde enorm reactief. Als kind waren het mijn ouders, die me overal mee naartoe namen en me van leuk speelgoed en gezelschap voorzagen. En ik had mijn oudere zus en vriendinnetjes die mij elke dag op sleeptouw namen. Zij bepaalden wat we gingen doen en ik ging daar vrolijk in mee. Toen ik wat ouder werd, kregen vooral mijn vriendjes met mijn passieve houding te maken. Ik wilde constant bij ze zijn en draaide volledig mee in hun leven. Ik was als de dood dat ze me zouden verlaten. Ze voelden zich hierdoor enorm geclaimd en knapten af op mijn afhankelijke opstelling. Ik kreeg telkens waar ik zo bang voor was.
Pas vrij laat, toen ik tegen de dertig liep, kwam ik pas tot het besef dat ik dit ongezonde patroon in relaties had ontwikkeld, toen ik in psychotherapie ging omdat ik niet alleen kon zijn. De enige manier om hier los van te komen was om de verantwoordelijkheid voor mijn geluk in eigen hand te nemen.
Een deel van mijn therapie was er op gericht om me te leren mijn plezier ook uit de rest van mijn leven te halen: mijn werk, hobby’s en vrienden. Eigenlijk iets heel normaals, maar voor mij dus niet. Ik was nooit echt een zelfstandig functionerend individu geweest. Ik had mijn geliefden nódig om zingeving te ervaren.
In een tijdsbestek van een paar jaar werd dat he-le-maal anders.
Het begon ermee dat ik de tv vaker uit liet en op zoek ging naar leuke nieuwe bezigheden, liefst buitenshuis. Ik begon met yoga en hardlopen (met Evy, wie kent haar niet), leerde mediteren met behulp van de app ‘Headspace‘, ging op salsales en op schilderles. Ik volgde gewoon mijn nieuwsgierigheid.
Ik kwam in aanraking met een razend interessante nieuwe ‘wereld’. Die van persoonlijke ontwikkeling en spirituele groei.
Ik deed een retraite voor persoonlijke ontwikkeling bij YourLab en volgde het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Langzaam maar zeker begon ik steeds meer nieuwe goede gewoonten te ontwikkelen en oude slechte gewoonten te verminderen. Ik ging minder vlees eten, werd vegetarisch en uiteindelijk veganistisch. Ik verdiepte me in duurzaamheid, ging recyclen en lette erop dat ik duurzame producten kocht en zo min mogelijk plastic aanschafte. Ik verdiepte me in minimaliseren en deed al mijn overbodige spullen weg. Ik behield alleen waar ik écht blij van werd. Wat ik nieuw kocht – en dat was nog maar heel weinig-, overwoog ik heel bewust. Ik was veel minder met uiterlijkheden en presteren bezig dan ik vroeger gewend was te doen. Die dingen deden er allemaal steeds minder toe.
Ik begon ook steeds meer open te staan voor spiritualiteit. Ik las veel spiritueel getinte boeken van o.a. Jan Geurtz, Eckhart Tolle, Jeff Foster en Byron Katie en verdiepte me in boeddhistische contemplaties en meditatietechnieken en in non-dualiteit. Dit heeft me meer gebracht dan ik had verwacht en kan uitleggen. Om dit alles echt eens in de praktijk te brengen volgde ik een cursus Mindfulness en een Vipassana (een 14-daagse stilte-meditatie-retraite). Ook leerde ik mezelf het leggen van Tarotkaarten en maakte ik vision boards, die ik vol plakte met plaatjes uit tijdschriften. Eén voor één kwamen de dingen die ik erop had geplakt uit. Ik ontdekte de kracht van affirmaties, visualisatie en intenties en verwonderde me erover hoe magisch dit allemaal leek te zijn. “Trust the process, the dots will connect“.. een zin die al een tijd op mijn whiteboard staat. Die zoveel wil zeggen als: vertrouw op het Universum / het leven, achteraf zul je zien dat alles zijn reden had en dat alles op z’n plek valt. Een zin die mij veel vertrouwen geeft. Ooit was ik heel nuchter en moest ik niks van het bovenaardse of goddelijke weten (als afvallige Rooms-Katholiek), maar nu vond ik het fijn om te geloven in iets hogers, wat dat dan ook maar mocht zijn.
Voor het eerst ging ik alleen een weeklang naar het enorm grote internationale psychedelische festival Psy-fi. Waaay out of my comfort zone. Daar aangekomen, met mijn vers gekochte werptentje en slaapmat, sloot ik me direct aan bij een groep Nederlanders uit de krakersscene, die in busjes leefden. Het waren zulke lieve warme mensen, ik voelde me ontzettend welkom. We kookten samen op een gasstel op houten pallets, die in het midden van de cirkel busjes opgesteld stonden. Trots lieten de stelletjes me de binnenkant van hun busjes zien, die ze eigenhandig hadden verbouwd. De busjes waren van alle gemakken voorzien, het waren ware huisjes op wielen. Geweldig. Ik danste uitbundig op blote voeten met iedereen mee, zonder drank en zonder gêne.. om me heen werd gedanst met hoola-hoops en getript op LSD en paddo’s. Iedereen was zo open, vrij en lief voor elkaar! Een sfeer die ik nog nooit zo had meegemaakt. Wauw, wat vond ik deze leefwijze inspirerend..
Ik wilde niet meer dagenlang achter een computer doorbrengen op een plek waar ik niet wilde zijn (een muf-ruikend tl-verlicht kantoor), dus na mijn promotie wisselde ik mijn leven in loondienst in voor een leven als zzp’er, zodat ik al mijn tijd kon steken in dingen waar ik écht warm voor liep en waarbij ik alles zelf kon bepalen.
Ik had niet meer zo veel geld nodig met mijn nieuwe levensstijl en kon sowieso nog een hele tijd vooruit met mijn spaargeld. Ik nam een baantje in de catering voor twee a drie dagen in de week voor een financiële basis (en zonder stress of hoofdwerk) en nam verder ruim de tijd om te onderzoeken wat ik wilde gaan doen met mijn leven. De beste keuze ooit!
Ik las in die periode niet alleen veel boeken, ik volgde ook workshops, ging naar lezingen, volgde een loopbaancoachingstraject en deed opleidingen en cursussen. Alles wat ik interessant vond, daar schreef ik me voor in. Hup, niet denken, maar doen! Ik schoolde mezelf bij in richtingen die ik leuk vond: een jaaropleiding tot holistisch masseur, een opleiding tot wetenschapsjournalist en de basisopleiding Geweldloze Communicatie (die eigenlijk iedereen een keer zou moeten doen). Ik verdiepte me ook in creatief schrijven, iets wat ik al sinds mijn kinderjaren met heel veel liefde deed en volgde de geweldige training The Artist’s Way om mezelf daarin te deblokkeren.
Maar ik maakte ook veel meer plezier en werd beetje bij beetje veel vrijer dan ik ooit was geweest. Ik ging naar Ecstatic dance-avonden (een hele avond op blote voeten dansen zonder alcohol en zonder praten) en deed talrijke oefeningen om jezelf op uitbundige wijze te laten zien en horen. Eng dat ik dit vond! Maar door het toch te doen, onder luide aanmoediging van mijn lieve cursusgenoten, verdween mijn verlegen, ingehouden en schaamtevolle ik steeds een beetje meer.
Naast een grotere focus op mijn hobby’s en werk, wilde ik ook aan hechtere vriendschappen werken. Ik wilde niet meer emotioneel afhankelijk zijn van alleen mijn geliefde. Ik sprak dus veel vaker af met mijn vrienden en onderhield veel meer contact met hen tussen onze afspraken door. Dat was nieuw voor mij. Ik was altijd vrij reactief geweest in mijn vriendschappen. Door de vrouwentraining waar ik me voor had ingeschreven had ik ook geleerd om me op mijn gemak te voelen bij vrouwen en om veel dichterbij te komen. Ook dat was nieuw.
Via mijn nieuwe bezigheden kwam ik in aanraking met mensen die dezelfde interesses hadden als ik. Druppelsgewijs kwamen er steeds meer vrienden bij en werden mijn oude vriendschappen hechter. Ook waren er vriendschappen die minder hecht werden, omdat we steeds minder raakvlakken hadden. “Je bent veranderd”, klonk het meer dan eens. Tja, dat was zo. Ik vond het lastig om enkele mensen te verliezen, vooral mensen die ik al lang kende, maar alles wat ik ervoor terug had gekregen maakte dat verlies helemaal de moeite waard.
Het ene na het andere avontuur deed zich aan, ook in de liefde trouwens. Ik voelde me zo geïnspireerd en springlevend!
Kortom: ik vulde mijn leven met mensen en dingen waar ik de tijd door vergat en waar ik mijn ziel en zaligheid in kon stoppen. Het duurde even, maar toen mijn leven op zichzelf eenmaal zo bevredigend was, was een fijne avond met mijn geliefde (als ik die al had) een mooie aanvulling en geen bittere noodzaak meer. Ik haalde mijn zingeving nu uit veel meer dan alleen mijn liefdesrelaties.
Natuurlijk was dit slechts een deel van de oplossing van mijn afhankelijkheidsproblematiek, maar het heeft mij sindsdien ontzettend veel gebracht.