Ik ben het gewend om vrij oppervlakkig te daten. Zo heb ik het eigenlijk mijn hele leven aangepakt. Vind ik iemand leuk en is de interesse wederzijds, dan wil ik onze klik vooral fysiek beleven. Het liefst niet met teveel tijd daartussen. Samen leuke dingen doen, hem voorstellen aan mijn vrienden, en praten over wie we zijn, wat we wel en niet leuk en belangrijk vinden in het leven en wat we eigenlijk van elkaar willen was altijd secundair. Dat kwam allemaal later wel. Of niet, en dat was dan ook goed.
Als ik mijn automatische piloot het over laat nemen, dan is dit het resultaat. In de liefde is dit dus een duidelijk patroon van mij, een patroon dat me niet helpt.
Hoe gemakkelijk ik daar in schiet, ondanks volledig bewustzijn en sterke voornemens het anders aan te pakken, werd me afgelopen tijd weer duidelijk. Ik kwam iemand tegen die ik erg aantrekkelijk vond en na een eerste kennismaking en klik (want: hij bleek ook nog intelligent te zijn, en interessant werk en interesses te hebben) stonden we de verdere avond eigenlijk alleen nog maar te zoenen. Het voelde zo fijn! Ik had hem bíjna mee naar huis genomen, ware het niet dat een vriendin bij mij logeerde en ik ergens vaag dat stemmetje hoorde fluisteren: “dit zou je toch niet meer zo aanpakken?”. Mijn niet meer zo nuchtere staat van zijn en zijn verleidelijke suggesties om de nacht samen door te brengen, maakten het er niet gemakkelijker op. Het liefst liet ik me meevoeren in die heerlijke rush van het moment, maar in plaats daarvan gaf ik hem nog een laatste kus en een welterusten.
De dag erna was ik daar blij om. Ik was trots op mezelf. Ik had die voornemens potverdorie toch niet voor niks? Juist nu ik me langzaam weer wat voor potentiële liefde openstel komt het erop aan ze in de praktijk te brengen. Geen vluchten meer in een lichamelijke klik, om daarna emotioneel ‘vast te zitten’ aan zo’n man, die eigenlijk alleen op iets (v)luchtigs uit is.
Desondanks ging ook weer door me heen: “jeetje, waarom direct zo serieus, je kent hem niet eens, je leeft toch maar één keer, LEEF, doe niet zo moeilijk, go with the flow..”. Dat de man in kwestie de dag erna contact met me zocht, riep ‘carpe diem!’, en me appte dat hij me graag snel weer wilde zien, compleet met uitnodiging hem een weekend te komen opzoeken (hij woont niet in Nederland) en daar samen naar de sauna te gaan, maakte de zaak nog wat lastiger. Ik zou niets liever willen, maar eh..
Ik hield voet bij stuk. “Nee, ik wil je toch liever eerst rustig beter leren kennen. Gewoon hier in Amsterdam, met al onze kleren nog aan.”
Vooralsnog reageert hij hier op emotioneel volwassen én beschikbare wijze op. Hij respecteert mijn wensen, is openhartig en communicatief en gaat zorgvuldig met me om. Hij is zelfs al op mijn blog terecht gekomen en niet gevlucht. Ik besef dat het feit dat hij 12 jaar ouder en gescheiden is, co-ouderschap over zijn twee kinderen heeft en in het buitenland woont, hem ergens tot een relatief veilige date maakt, want de kans dat hij snel erg dichtbij zal komen lijkt me vrij klein. Het zijn vier zaken waar ik niet rationeel voor zou kiezen, mocht ik de keuze krijgen; op Tinder waren we geen match geweest. Dat maakt het eigenlijk des te spannender: out of my comfort zone, op een goede, volwassen manier. En tegelijkertijd ook doodeng natuurlijk, want wat als…
Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.
Wat niet te hard van stapel lopen betreft ben ik in elk geval toe aan een succeservaring, wat de uitkomst ook moge zijn. Misschien blijken we elkaar erg leuk te vinden, misschien ook niet (echt). Hoe saai en langzaam het ook voelt, hoe burgerlijk ik nu ook denk te zijn, en hoe zeer het ook tegen mijn automatisme ingaat, deze serieuze aanpak is wat ik nu wil. We gaan elkaar gewoon rustig aan leren kennen. In Amsterdam. Met onze kleren aan. En dan zien we verder wel. Fijn!