“Ik voel me emotioneel gebruikt!” – Het equivalent van seksueel gebruik?

“Ik krijg zo vaak te horen van vrouwen dat ze vinden dat ik ze gebruikt heb.. Ik begrijp het niet. Ze stemmen schijnbaar van ganser harte in met een seksueel en vrij contact, dus dan denk ik: mooi, dit is win-win. Maar opeens krijg ik dan verwijten en zijn ze boos en verdrietig, omdat ze meer voor mij voelen en graag een relatie met me willen. Sterker nog: dat blijkt dan al de hele tijd zo te zijn geweest. Wat?! Ik begrijp hier niks van. Waarom doen ze dit? Zij zeggen zich seksueel gebruikt te voelen door mij, maar ik voel me emotioneel gebruikt door hen! Het lijkt wel alsof ze allemaal op zoek zijn naar een veilige steun en toeverlaat. Een soort vaderfiguur. Daar heb ik helemaal geen zin in. Zoek dan maar een ander of leer eens voor jezelf zorgen.. denk ik dan. Ze praten me een schuldgevoel aan en ik voel me de slechterik, de egoïstische en seksistische eikel. Maar wat zijn zij dan? Afhankelijke, emotionele vampieren. Daar hoor ik eigenlijk nooit iemand over. Ik moet het vooral niet wagen dat tegen hen te zeggen, terwijl ik de meest nare beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd krijg. Het voelt als meten met twee maten. De man is in dit verhaal altijd de klootzak. De vrouw het onschuldige en kwetsbare slachtoffer. Elke keer is het weer hetzelfde liedje, ik word er gek van..”.

Herkenbaar?

Het is een (geparafraseerd en aangepast) stuk uit een email die ik ontving. Natuurlijk is dit het perspectief van één man en nogal generaliserend qua sekse, maar ik hoor deze boodschap steeds vaker.

Voor mij is het herkenbaar. Ik vrees dat ik meer dan eens die ‘afhankelijke, emotionele vampier’ ben geweest, die mijn geliefdes op verdrietige wijze beschuldigde mij gebruikt te hebben, zonder daarbij door te hebben wat ik hen had aangedaan. Ik had hen inderdaad emotioneel geclaimd. Het was nooit genoeg; ik wilde meer: meer aandacht, meer berichtjes, meer tijd samen, meer initiatief, meer praten, meer verbondenheid, meer contact, meer prioriteit zijn.. Ik was vaak kritisch op hen. Als ik mijn zin niet kreeg, dan was ik verdrietig en boos, en voelde ik me een slachtoffer. Soms waren dit mijn vriendjes, maar meestal was er niet eens sprake van een relatie en zaten we nog in de date-fase. Ik koos er dan zelf voor om al gauw fysiek intiem met hen te zijn en dit maandenlang (no-strings-attached) te blijven.

Ik, die me verlatingsangstig gedroeg, had inderdaad vooral een steun en toeverlaat nodig. Iemand die er altijd voor me was. Die me veilig en geborgen liet voelen. Deze rol wilden zij (nog) helemaal niet, maar ik behandelde hen toch zo. Dat is ook gebruik maken van iemand: emotioneel gebruik. Zij, die zich bindingsangstig gedroegen, wilden vooral iemand voor intimiteit en plezier. Iemand die af en toe fungeerde als prettig en afleidend tijdverdrijf tussen de drukke bedrijven door. Iemand die niks, of in elk geval niet veel, van hen verlangde. Deze rol wilde ik niet, maar ze behandelden me wel zo.

Iemand seksueel gebruiken: je gedragen alsof je een relatie wilt, maar stiekem uit zijn op alleen seks.

Iemand emotioneel gebruiken: je gedragen alsof je alleen seks wilt, maar stiekem uit zijn op een relatie.

Als je dit wil voorkomen is duidelijkheid cruciaal. Niet alleen met je woorden, maar ook met je daden. Als je (buiten de slaapkamer) je best doet voor de ander en de boel erg op een relatie laat lijken, dan geef je de indruk dat je een relatie overweegt. Als je jullie dates vooral om seks laat draaien en daarbij niets zegt over je gevoelens of intenties, dan geef je de indruk dat alleen seks prima voor je is.

Ik heb mijn lesje inmiddels wel geleerd. Sinds ik aan mijn verlatingsangst heb gewerkt, ben ik niet meer bereid om met minder dan ik eigenlijk wil genoegen te nemen, maar streef ik ook geen symbiose meer na. Ik kan nu prima voor mezelf zorgen, maar zou het fijn vinden om mijn leven weer (een tijdje) met iemand te delen. Hier ben ik direct heel helder over en ik zal ook wachten met seks totdat ik merk dat we er hetzelfde instaan. Dat vergroot de mate van respect die ik voor mezelf voel, maar ook de mate van respect die ik van de ander ontvang.

Vanuit het andere perspectief heeft het ook geen zin om te proberen via de romantische route een puur seksuele relatie te verkrijgen. Daar komen geheid problemen van. Er direct voor uitkomen dat er niet meer in zit en je daar ook naar gedragen als je bij elkaar bent, is dan de weg. Echter, misschien merk je wel dat dit soort lege relaties uiteindelijk weinig bevrediging geven.. en kun je aan je weerstand om je met iemand te verbinden werken.

Eerlijkheid dus, zowel in woorden als daden, lijkt het devies. Laten we elkaar niet gebruiken. Dat is het beste voor de ander én voor onszelf.

 


 

 

P.S. Ik kwam het volgende stukje tegen op FaceBook en vond het wel toepasselijk hier:

 

Door Geert Kimpen – auteur van het boek ‘Het meisje dat aan de oever verscheen’

 

“Ik merk vaker dat mannen zich na een fijne vrijpartij terug trekken. Contact is ineens dagen weg… alsof het te veel is..? Ik voel me dan afgewezen en daarna komt er ook boosheid.. zo van: bekijk het maar! Hoe werkt dat toch bij mannen?” vroeg een lezeres me die “Het meisje dat aan de oever verscheen” had gelezen.

De natuur heeft het inderdaad wonderlijk geregeld dat vrouwen na een vrijpartij zich vaak verbonden voelen met hun minnaar en mannen zich meer verwijderd dan ooit. 

Na een ontlading zakt het verlangen van mannen zowat van honderd naar nul. Daar waar hij enkele seconden daarvoor nog een brullende leeuw was, zakt hij onmiddellijk erna verwond neer. In tegenstelling tot vrouwen die nog lang kunnen na-ebben op de liefdesgolven. 

Volgens de Tao geeft de man in zijn ontlading letterlijk zijn levenskracht weg. De energie wordt uit hem getrokken en hij komt in een onmiddellijk toestand van moeheid, lichte depressie en afgescheidenheid terecht.

Als hij bovendien dit hoogtepunt bereikt bij een vrouw waarmee hij zich niet echt verbonden heeft, niet helemaal toe aangetrokken voelt, en eigenlijk niet veel meer van wilde dan wat spelen, wordt dat gevoel van depressie en eenzaamheid alleen maar groter. Alsof hij ineens beseft, nu de blinde roes van verlangen weg is, dat hij op deze manier niet het geluk zal vinden. De liefde van de vrouw die in zijn armen ligt, confronteert hem daarmee. Het stoort hem, irriteert hem, omdat hij weet dat het niet klopt, dat hij haar enkel gebruikt heeft voor zijn verlangens, maar dat hij haar net niet kan geven wat zij het meeste verlangt; verbinding.

Daar komen de klachten vandaan van al die vrouwen die op een onbereikbare man zijn gevallen; een man die in een andere relatie zit, of een man die geen werkelijk commitment aan wil gaan. Zij weten inderdaad na de daad niet hoe snel ze zich uit de voeten kunnen maken. De tederheid van de vrouw doet hem haast pijn, haar verliefdheid verkilt zijn hart, en hij kan het nauwelijks opbrengen bij het ontbijt naar de verhalen te luisteren die zij deelt. 

Dat zijn de mannen die ‘verdwijnen’. Opeens zijn ze dagen lang onbereikbaar, beantwoorden geen berichten en telefoontjes, verbergen zich. Pas wanneer hun verlangen weer groot genoeg is, en hun honger naar een vrouw hun innerlijke wijsheid overstemt, nemen ze weer contact op. En zijn ze lief tot ze krijgen wat ze willen en begint de dans van voor af aan.
Mannen die alleen vanuit hun geslacht vrijen, zullen altijd, een gevoel van leegte en treurnis ervaren na de daad. 
Maar ook mannen die wel in een liefdevolle relatie zijn en wel een werkelijk commitment aangaan met hun geliefde, kunnen een gevoel van onbestemde treurigheid ervaren na de daad. Wanneer hun seksuele energie zich niet verspreid door hun hele wezen en door hun hart, maar beperkt blijft tot hun geslacht, zullen ze wat de Fransen noemen “De kleine dood” ervaren. Het extatische gevoel van enkele seconden tijdens de ontlading wordt daarna weggevaagd door een gevoel van afgescheidenheid.Een existentiële eenzaamheid. Maar het is niet stoer als man om daarover te praten. Een vrijpartij ziet hij als een overwinning, een vrouw die hij veroverd heeft, en daar past niet bij dat het hem eigenlijk een eenzaam gevoel heeft bezorgd. Zeker niet wanneer zijn ontlading ook nog te vroeg kwam, terwijl zij riep “Nee, nu nog niet, alsjeblieft” en hij zich gefaald voelt als minnaar. Want dan wordt de eenzaamheid nog vermengd met schaamte en is het een aanslag op het ideaalbeeld dat hij van zichzelf als minnaar had. Hij kan niet eens trots zijn dat hij háár in extase heeft gebracht. Zijn levenskracht is dan niet zijn levenselixer maar een verschraald goedje waar hij afkeer en schaamte voor voelt. Levenloze druppels die bevriezen in zijn ijskoude hart. .

De man die werkelijke voldoening en verbondenheid wil voelen, richt zich niet op zijn ontlading. In plaats van leeg te lopen, laadt hij zich op, en laadt daarmee zijn liefdespartner op. Hoe hoger hij het vuur door zijn hele wezen weet te verspreiden, hoe meer hij haar kan raken en in vuur en vlam zetten. En zelfs al verliest hij dan in het heetst van de strijd, de controle, dan nog zal hij geen eenzaamheid voelen, omdat zijn hart nog in brand staat en hij bijna niets anders zal kunnen fluisteren dan “ik hou van je”.