Mijn vriend over onze ervaring met non-monogamie – Een interview

Via Instagram vroeg ik of jullie mij een vraag wilden stellen, waarbij ik er één zou kiezen, die ik in een volgend blog zou beantwoorden. Uit de reacties selecteerde ik drie vragen, die ik het leukst vond. In een peiling legde ik die aan jullie voor: 1) wat onze afwegingen zijn om niet aan kinderen te beginnen, 2) hoe we nu over non-monogamie denken, en 3) of er verbinding/intimiteit mist bij latten. Nummer 2 won met bijna de helft van de stemmen (nummer 1 en 2 kregen respectievelijk 29% en 25% van de stemmen).

Een blog over non-monogamie dus.

Een vriendin zei hierop: ‘maar daar heb je het toch al zo vaak over gehad in je blog?’

Dat is zo. Als ik zoek op ‘non-monogamie’ in de categorieën (zie beneden), dan heb ik het er maar liefst 11 keer over gehad. Het laatste blog dat hierover gaat, genaamd ‘Monogamish – Monogame relaties met een vleugje non-monogame vrijheid‘, schreef ik in januari 2021. Toen waren Teun en ik net een jaar samen. Ik heb het blog zojuist herlezen en zie dat ik er nu nog net zo over denk als toen.

Om toch iets nieuws te brengen, wil ik Teuns perspectief aan jullie vertellen, in de vorm van een interview.

 


 

Eerst nog even wat achtergrond:

Vóór mijn relatie met Teun had ik al wat ervaringen opgedaan met non-monogamie, maar toen was dat nog niet geheel vrijwillig. De man waar ik mee datete had meerdere liefjes tegelijk, die daar allemaal van op de hoogte waren. Ethische non-monogamie (ENM)  noemde hij dat. Zelf zag ik alleen hem. Ik was verliefd en verlangde naar meer toewijding en contact dan hij me te bieden had. Het ging mis.

Uit nieuwsgierigheid ben ik me daarna in ENM gaan verdiepen. Ik vond het een mooi ideaal en zag de meerwaarde ervan voor persoonlijke groei. Ook kwam ik erachter hoe ik ENM zelf zou willen vormgeven en zag ik waarom het mis was gegaan in mijn vorige ‘relatie’: ik wilde meerdere romantische verbintenissen tegelijk kunnen aangaan, maar alleen als die voor mij gelijkwaardig zouden voelen. Ik was helemaal klaar met al die scheve relaties, waar ik mijn leven lang al in had gezeten. Ik verlangde naar wederkerigheid, voelen dat het van beide kanten goed zit.

Toen Teun en ik elkaar eind 2019 weer tegenkwamen na twee keer eerder gedate te hebben, hebben we eerst een paar maanden geëxperimenteerd met ENM. Ik zat in een romance met één man, die in een niet-monogame relatie zat, en had daarnaast nog enkele lossere contacten. Teun ging vooral op zoek naar avontuurtjes, voor één nacht. Dit deden we zo’n vier maanden, voordat we ermee stopten en monogaam verder gingen.

Dan volgt hier het interview:

 

Teun, hoe dacht je over non-monogamie vóór onze relatie?

‘Ik had al eerder in mijn relaties gedacht dat als ik dan toch af en toe zin had om met een ander te zijn, waarom dan niet een open relatie? Het beeld dat ik daarbij had, was dat we dan allebei eens een keer wat konden doen met een ander, maar niet dat we daar dan over zouden praten met elkaar. Het feit zelf leek me niet zo erg, als ik er maar niet mee geconfronteerd werd of over na hoefde te denken. Dat leek me namelijk ondraaglijk.’

 

Had je er al eens mee geëxperimenteerd?

’Nee. Nou ja, een beetje, maar alleen bij dates die voor mij emotioneel niet heel diep gingen. Maar als ik erachter kwam dat ik niet de enige was die iemand datete, dan was ik wel jaloers, voelde ik me onzeker en gekwetst en vond ik het helemaal niet fijn. Het liefst wilde ik dan stoppen. Ik wilde dat soort dingen helemaal niet weten – en ook niet hoeven vertellen, te bang ook om de ander te kwetsen. Ik kon me eigenlijk niet zo goed voorstellen dat zoiets, in alle openheid, zou kunnen werken.

Zo datete ik eens iemand, al een tijdje, die mij opeens vroeg of ze een keer met iemand anders mocht zoenen, hoe ik dat zou vinden. Toen zei ik van ‘nou ja, als jij dat wil, dan wil ik je niet tegenhouden.’ Maar ja, ik was er niet blij mee en dat heb ik ook gezegd. En ook dat als ze seks wilde hebben met meerdere mensen, dat wij dan niet meer samen konden zijn. Dat ging voor mij te ver. Vanaf dat moment is het overigens wel een relatie geworden, want het was voor haar prioriteit om met mij te zijn. Maar haar verlangen naar nieuwe ervaringen bleef. Zij benaderde het als ‘mag ik dit, mag ik dat?’, als regels die we zouden opstellen. Ze bleef de grenzen opzoeken. Ik had het fijn gevonden als ze meer zou aanvoelen hoe het voor mij was, hoe ik me erbij voelde, en dat dát dan de grenzen zou bepalen, in plaats van wat ik haar wel of niet zou toestaan. Ik moest haar steeds beletten in wat ze wilde doen, dat vond ik geen leuke rol. Ik voelde me te onveilig bij haar.’

 

Hoe vond je het dat ik hiermee kwam?

‘In eerste instantie schrok ik er heel erg van, omdat ik dacht dat jij vast wel weer een relatie met mij wilde [zoals de twee keren daarvoor]. Ik wilde niet meer rondfladderen en verschillende ervaringen hebben met verschillende mensen. Ik wilde een relatie en die wilde ik met jou. Ineens was ik in de positie dat ik er genoegen mee moest nemen jou te delen. Dus in eerste instantie voelde ik me daarin bedreigd. Ik was ook wel teleurgesteld. Maar dat waren vluchtige dingen want ik besefte me ook tegelijkertijd dat ik jou eerder tot twee keer toe had afgewezen. En dan kom ik met een verlangen en als dat dan niet meteen wordt ingewilligd, is dat eigenlijk heel logisch en begrijpelijk. Ik snapte dat het voor jou nu juist het moment was om nieuwe ervaringen op te doen, na je celibataire periode [van een anderhalf jaar niet daten]. En ik dacht ook ‘oké, dan is dit het moment om eens te kijken hoe het voor mij zal voelen om open te zijn over contact met anderen.’  Ik denk dat ik er zo’n twee of drie dagen voor nodig heb gehad, om te wennen aan het idee.’

 

Hoe ervoer je het om ‘ethisch non-monogaam’ te zijn?

‘De eerste twee periodes dat we samen zijn geweest, hadden ervoor gezorgd dat de balans een beetje scheef was komen te staan. Jij wilde altijd iets van mij en ik wilde dat niet geven, even kort gezegd. En onze non-monogame periode heeft dat behoorlijk recht getrokken, denk ik, het meer in balans gebracht. Ik kwam in een positie dat ik iets van jou wilde en dat jij mij dat niet kon geven. Daardoor voelt het alsof ik eindelijk echt in contact ben geweest met mijn verlangen naar samenzijn met jou. Die angst voor jouw verlangen, die ik soms voelde, heb ik sindsdien niet meer gevoeld. Dat heeft het ons opgeleverd. Verder kan ik zeggen dat ik het heb gedaan, dat is altijd goed, een ervaring rijker.

Anders dan jij had ik verschillende contacten, en bijna niet meerdere keren met één persoon. Ik was er eerlijk over, het was helder: ik was geen potentiële relatiekandidaat, meer een spontaan ontmoete vreemdeling met wie ze het fijn konden hebben. Ik vond het spannend en ook wel leuk, maar het was niet waar ik op dat moment naar verlangde, dus het was meer iets wat ik deed, omdat ik niet de enige wilde zijn die het niet deed. Weet je, soms wil je heel graag naar de bioscoop, maar die is dan dicht, dus ga je maar naar de dierentuin. Zo voelde het.

Ons contact ervoer ik als heel enthousiast en vrij. Maar als we over de anderen gingen praten.. dan voelde ik zoveel weerstand. Het hielp mij als jij eerst met een verhaal kwam, dan durfde ik zelf ook iets te delen. Het voelde op een bepaalde manier wel bevrijdend, heel bijzonder. Het viel me wel op dat jij eigenlijk veel minder jaloers was dan ik had verwacht. Je had er wel af en toe emoties bij, maar je was die ook zo weer kwijt. Zelf vond ik het heel moeilijk om dingen te horen over jouw andere liefde. Ik voelde me bedreigd, door de beelden over jou met die ander, en de gedachten of ik wel leuk genoeg was. M’n angst voor openheid bleek niet ongegrond, want ik had ook echt een enorme rommel in mijn buik als ik weer iets had gehoord. En dat ging niet zomaar weg, daar had ik lang last van. Daardoor werden onze momenten samen ook gekleurd. Dat heeft veel stress gegeven, denk ik, voor ons allebei. Ik denk dat dat het minder succesvolle deel was van onze non-monogame fase. De last van het verwerken van die emoties voelde zwaar.

Maar er waren ook successen. Zoals die middag dat ik voorstelde om elkaar te zien, maar jij zei dat je al met die ander had afgesproken. Dus dat hoorde ik voordat jij daarheen zou gaan en daarmee heb ik 24 uur de tijd gehad om mezelf op te vreten. Toen je de dag erna bij me kwam heb je mij ruimte gegeven voor die emotie en heb ik geprobeerd om niet weg te trekken, in contact te blijven, en dat heeft heel goed uitgepakt. Dat was voor mij het moment dat ik doorkreeg hoe zoiets als dit kon werken. Je hebt een emotie en dan ga je daar samen aan staan en dan wordt die emotie op een gegeven moment draaglijk en dan kan je weer fijn samenzijn. Dat had ik nog nooit meegemaakt, echt een openbaring.’

 

Waarom stopte het dan?

‘Nou, voor mij was het plotseling. Jij kwam ermee in een Whatsappbericht, waarin je zei: ‘ik ben gestopt met die ander, want ik wil dit niet meer. Ik wil dat wat wij hebben niet in gevaar brengen.’ Jij was duidelijk onder de indruk van mijn moeite om die lastige emoties los te laten en had dus voor mij gekozen. Op dat moment voelde dat een beetje gek, omdat we dit aan het doen waren, omdat jij dit wilde. Ik was erin meegegaan en had m’n rol erin gevonden, het was wel moeilijk, maar ook leuk. Ik zei dat ik het fijn vond dat jij dit had besloten, maar dat dat niet betekende dat het automatisch ook voor mij zou stoppen. Toen zei je: ‘ja, dat snap ik’. Ik heb toch meteen alles afgerond. Dat was voor mij heel gemakkelijk, sterker nog: het was precies wat ik wilde.’

 

Hoe denk je nu over non-monogamie?

‘Ik denk dat als je het moeilijk vindt om te kiezen voor één iemand, als je eigenlijk nog veel dingen wil meemaken met verschillende mensen, dan lijkt het me een heel mooie vorm van relaties aangaan. Als je kan dealen met de stress van de emoties, van jezelf en van de ander, en als je echt samen wil zijn in het verwerken van die emoties, dan zou het best goed kunnen werken.

Voor mij persoonlijk werkt het niet zo goed, omdat ik die behoefte aan ervaringen met verschillende mensen niet meer zo heb en bovendien heb gemerkt dat het mij veel moeite kost om over die momenten van jaloezie en onzekerheid heen te komen. Dat maakt dat de nadelen voor mij niet opwegen tegen de voordelen. Sommige anderen lijken minder met die emoties te zitten, of die voelen zich daar vrijer in. Die hebben dan een veel betere tijd. Dan kan ik me best voorstellen dat dit heel tof kan zijn.’

 

Zie jij het in de toekomst als mogelijkheid om weer non-monogaam te zijn met mij?

‘Ik zou het pas weer overwegen als ik hartstikke verliefd zou worden op een ander, maar onze relatie daar niet voor zou willen opgeven. Ik denk dat dat de enige situatie is waarop ik me kan voorstellen dat het de moeite waard zou zijn om het te proberen. Het lijkt me sowieso een heel lastige situatie.

Als je door blinde verliefdheid een mooie relatie wegdoet, terwijl je er na twee maanden achterkomt dat je een enorme vergissing hebt begaan.. tja. Misschien kun je het dan beter in alle openheid uitzoeken. Maar de glans van een verliefdheid is er toch wel een beetje af voor mij, in die zin dat ik het nog steeds wel een mooi gevoel vind, maar dat ik het ook weer niet zo veelzeggend vind als ik eerder dacht. Na verliefdheid komt bezinning en dan ga je kijken: wie is die ander eigenlijk? Is ze echt zo geweldig als ik dacht?

Maar ik kan me beter voorstellen dat we dan zouden zeggen: ‘nou, als je heel erg verliefd bent op die ander en het echt met die persoon wil proberen, laten we dan stoppen en kijken of dat andere is wat je ervan verwacht. Dan kijken we daarna wel of we nog samen verder kunnen, mocht het niks blijken te zijn.

Er zou echt een reset moeten komen, voordat zoiets opnieuw mogelijk zou zijn, denk ik. Als alle verwachtingen en patronen die we nu hebben, als die weg zijn, dan kan er iets nieuws ontstaan. Ik denk niet dat die weg kunnen gaan als we samen blijven. Dus moet het eigenlijk eerst even uitgaan. Ik denk sowieso dat ik de rest van mijn leven van je blijf houden, dus wellicht komen we elkaar daarna dan weer tegen en kunnen we het opnieuw proberen. Ik denk dat dat nog het meest realistische scenario is, als ik over een toekomst met non-monogamie nadenk. Als we niet waren gestopt en non-monogamie vanzelfsprekend voor ons was geworden, was het misschien anders. Maar wetende wat wij nu hebben, hoe verbonden we ons nu voelen.. Ik wil jouw aandacht en liefde helemaal niet meer delen, en al die moeilijke dingen die er dan weer bij komen, nee, liever niet..’


 

PS. We waren met nog enkele stellen geselecteerd om mee te doen aan een Nederlandse documentaire over non-monogamie en hadden ook al proefopnames gehad (spannend!!), maar helaas lukte het de documentairemaakster niet om het benodigde geld van het filmfonds te krijgen. Inmiddels heeft zij plannen voor een andere film, dus deze docu zal er helaas niet komen. Jammer, ik had hem zelf graag gezien!