Ik wil geen kinderen. Waar ik begin vorig jaar nog schreef dat ik daar nog niet 100% van overtuigd was, weet ik het inmiddels wel zeker. Moeder zijn past niet bij mij en in het leven zoals ik dat voor me zie. Mijn vrijheid is me teveel waard. Een flink aantal gesprekken met ouders in mijn omgeving, een eerlijke kijk op mezelf, en het boek ‘Gelukkig zonder kinderen’ hebben me die zekerheid uiteindelijk gegeven.
Mijn vriend wil gelukkig ook geen kinderen. Ik was altijd een beetje bang dat de man, waar ik dan eindelijk echt een toekomst mee voor me zag, ze wél per se zou willen. Het was een hele opluchting voor me, dat mijn vriend zo stellig zei dat het niks voor hem was. Dit zou in elk geval nooit een reden worden om afscheid van elkaar te moeten nemen.
Afgelopen vakantie kwamen we, al wandelend over de schitterende Hoge Veluwe, toch weer op het onderwerp ‘kinderen: ja of nee?’. Ik wilde er wat dieper op in gaan. Ik ben zelf altijd heel open over dat en waarom ik het niet zie zitten, daar kan dus geen twijfel over bestaan, maar hij zei er nooit zoveel over. Dit keer vroeg ik door. Hij vond het een grote verantwoordelijkheid, zei hij, en hij zag het zichzelf niet doen. “Maar”, zei hij tot mijn grote schrik, “als jij ze wel heel graag zou willen, zou ik daarin mee gaan.” Abrupt hield ik in. “Wat?!” Mijn gedachten gingen met me aan de haal: “Oh jee. Hij is er toch niet zeker van dat hij ze niet wil. Misschien is hij iemand die zo’n grote stap zelf niet durft te zetten, en daarvoor een duwtje van zijn partner nodig heeft. Als dat zo is, dan gaat me later vast verlaten voor iemand die wel graag kinderen wil.. ‘Ontneem’ ik hem nu zijn kans op kinderen?”
Ik zei dat ik er angstig van werd, dat hij er zo over dacht. “Hoe kun je zo’n grote beslissing nou in de handen leggen van een ander? Jij zou dus een kind op de wereld zetten, puur omdat je geliefde dat wil? Waar is jouw eigen wens in dit geheel? Dus alleen omdat ik ze niet wil, krijg jij ze dus ook niet?”.
Nou nee, zo was het niet, verzekerde hij me. Hij wilde echt geen kinderen. Hij zou alleen bereid zijn om de vrouw van zijn leven kinderen te gunnen, als ze anders bij hem weg zou gaan. Mijn mond viel open van verbazing. Zei hij dat nou echt?
Ik weet heus wel dat er heel veel mannen, en ook vrouwen, zijn, die er zo in staan. Ze weten niet of ze wel of geen kinderen willen. Ze blijven twijfelen, en laten de keuze dan maar van de zekerheid van hun partner afhangen. Want die weet het wel zeker. Aldus die partner: “Als ik op hem had gewacht, waren we er waarschijnlijk nooit aan begonnen, en was ik te laat geweest.” Hoe vaak hoor je dat niet? (Meestal) vrouwen die hun mannen een ultimatum geven: we gaan ervoor of ik ben bij je weg. Zij zijn tenslotte degene met de biologische klok en hebben de luxe niet om eeuwig uit te blijven stellen. Vaak pakt zo’n geforceerde beslissing ook wel prima uit. Zo’n man blijkt dan dol op zijn kinderen te zijn, en zijn vaderrol met verve op zich te nemen. Maar lang niet altijd. Twijfelaars kunnen ook terecht denken/vrezen dat ze het niet willen. Omdat het niet bij hen past.
Spijt hebben van je kinderen is een taboe-onderwerp van jewelste. Tegenwoordig – nu openheid gewoner begint te worden – lees ik er desondanks steeds vaker over. Het lijkt me verschrikkelijk om dat te ervaren, als ouder zijnde. Want aan kinderen zit je je leven lang vast, en dan ‘moet’ je er dus toch maar het beste van maken. Als dat echt niet lukt, en afstand nemen of zelfs weggaan de enige realistische mogelijkheid lijkt, dan komen daar vaak enorme schuld- en schaamtegevoelens bij kijken. Vooral als het de moeder betreft.
Wat ik de personen, die zo enorm twijfelen, aan zou willen raden is het volgende: duik in het onderwerp ‘ouderschap’. Lees erover, doe onderzoek, bevraag ouders in je omgeving, praat met een coach of psycholoog. Zoek uit of het bij jou past. Maak dát nu je prioriteit.
En partners van twijfelaars: luister goed naar de twijfels van je partner en neem deze serieus. Forceer zo’n beslissing niet. In het geval van kinderen geldt: bij twijfel niet doen. Wil je dat jouw kinderen later een ouder hebben, die niet bij hen betrokken is, en spijt van ze heeft? Dat mag je ze, vind ik, niet willens en wetens aandoen.
Het is een precair onderwerp waar ik me over op kan winden, ook terwijl ik dit schrijf. Daarom klinkt er behoorlijk wat emotie in door, dat besef ik. Dit komt omdat deze thema’s: ‘geen duidelijke kinderwens, en dan toch eraan beginnen’ en ‘je eigen behoeften opofferen wegens afhankelijkheid van een partner’, raken aan de hechtingsproblematiek, die ik bij veel cliënten (en bij mezelf) zie.
Vaders of moeders die – ondanks alle informatie en bronnen die beschikbaar zijn – onbewust voor kinderen kiezen, terwijl het ouderschap niets voor hen is. Natuurlijk, soms heb je niks te kiezen, en overkomt het je (ondanks anticonceptiemiddelen of morning-after-pillen), maar ik heb het over de mensen die er te weinig bij stil lijken te staan wat goed ouderschap inhoudt, er als het ware blind inrollen, of zich er door hun partner in laten duwen. Vooral als later blijkt dat ze er niet het beste van kunnen of willen maken, als zo’n kindje er eenmaal is. Ik vind dat kinderen ouders verdienen, die bewust voor hen kiezen, elke dag opnieuw. Die beseffen waar ze aan beginnen, en ondanks alle bijkomende moeilijkheden, daar toch ontzettend veel zin in hebben. Die dus een duidelijke kinderwens hebben.
Terwijl we dit alles bespraken, in een restaurant waar we wat waren gaan eten, zei hij iets, wat me weer wat geruststelde. “Kijk lieverd. Ik wil geen kinderen. Dat weet ik zeker. En ik ben heel blij dat jij ze ook niet wil. Dat haalt het onderwerp wat mij betreft van tafel. Maar.. ik zou mijn stinkende best doen, als ik toch een kindje zou krijgen, om welke reden dan ook. Ik zou dat nooit lichtzinnig opvatten. En precies daarom wil ik ze niet. Die verantwoordelijkheid weegt veel te zwaar voor mij, dat ziet ik niet zitten.”
Daar denken we dan precies hetzelfde over. Ik vind er nog steeds wat van dat hij er wel voor zou gaan als zijn partner dat zou willen, maar dat zou ik ook als heel genereus en liefdevol kunnen zien. Hij wil ze niet wel, en hij wil ze niet pertinent niet. Hij zou in elk geval een verdomd goede papa zijn. En die gedachte maakt me dan weer een beetje verdrietig.
PS. Om wat lichter te eindigen.. hierbij twee stand-up comedianten over het leven met kleine kinderen. Ze zeggen dat kinderlozen geen idee hebben, maar dan denk ik altijd: oh jawel hoor, oh jawel. Alle ouders in de zaal lachen zich kapot omdat het allemaal zo hilarisch herkenbaar is. De lach van de niet-ouders lijkt eerder die van leedvermaak, en opluchting. Poeh zeg, nee dankjewel! Die van mij althans.
Kijk, en geniet:
- People without children have NO idea what it’s like! – Michael McIntyre
- Neem geen kind – Brigitte Kaandorp
PS2. De korte, maar prachtige, docu ‘The origin of trouble’ portretteert een samengestelde familie, (vader, moeder, ex-stiefvader, ex-stiefmoeder, broer, half-zussen) vanuit de blik van de volwassen dochter, waarbij de (afwezige) vader zelf niet voor zijn kinderen gekozen had, maar moeder wel.