Liefde voor meer dan één – Lastige gevoelens en gesprekken

In mijn hoofd had ik de switch gemaakt: van het onderschrijven van een polyamoreuze levensstijl ging ik naar het praktiseren ervan. Ik besloot dat het gewoon zo was: ik leef in principe niet-monogaam en verbind me dus op romantische wijze met meerdere mensen waar ik dol op ben. Dat is eigenlijk al bijna vijf jaar zo, maar nu voelde het beter om het dit label te gaan geven. Dat communiceert duidelijker naar de buitenwereld en naar de betreffende mannen, en voor mezelf voelt het ook fijn om helder te weten wat ik wil in mijn leven.

Waar ik de betreffende mannen voorheen als dates of scharrels omschreef, omdat er geen sprake was van een ‘echte relatie’, wil ik ze nu als geliefden of vriendjes labelen. Dat voelt kloppender. In mijn blog deed ik dat overigens al, maar zij lezen mijn blog niet – .. dat zegt ook iets inderdaad, waarover later meer.. -, dus zij zelf waren daar niet van op de hoogte.

Voor de duidelijkheid, het gaat hier om twee geliefden, die ik de afgelopen vijf jaar afwisselend of gelijktijdig en met tussenpozen geliefd heb, en één losser contact, die slechts zo nu en dan voor een leuke avond zorgde. Zo veel verschillende mensen zijn dat dus niet. Dat vertel ik, omdat men al gauw denkt dat ik het dan vast wel met iedereen doe, en dat ik niet-kritisch en gemakkelijk ben in die zin. Daar komt voor mij dan weer behoorlijk wat ‘sletvrees‘ bij kijken. De angst om als slet, en dus als vies, amoreel en zonder zelfrespect gezien te worden. Wat mij betreft.. ook al doe ik het wel met Jan en alleman, dat is dan mijn keuze: helemaal prima. Leven en laten leven. Maar goed, ik ben kennelijk niet los van die vrees veroordeeld te worden.

Nu merk ik, dat als ik dit zo duidelijk benoem naar de betreffende mannen inclusief een nieuwe man die ik sinds kort heb leren kennen, dat ze met angst, terughoudendheid of afkeer reageren. Zolang we het daten noemen (of er überhaupt niet over praten), en we er niet al te veel woorden aan vuil maken wat we verder nog met wie en hoe vaak doen, zijn er geen zorgen, maar zodra het beestje een naam krijgt: polyamorie, dan beginnen ze te steigeren.

Het woord liefdesrelatie gaat kennelijk lastig samen met geen exclusiviteit, geen knallende verliefdheid en geen vervlechting van levens.

 

“Ik kan dat niet aan. Ik wil me niet de hele tijd onzeker en jaloers voelen. Ik wil me niet hoeven afvragen waar je bent en met wie, en wat jullie aan het doen zijn. Ik wil die beelden niet voor me zien. Als dit is wat je wilt, dan hou ik je op veilige afstand.”

“Ik geloof niet in open relaties. Als je dat wilt, kun je je niet binden en heb je een gebrek aan zelfliefde. Dan kun je beter gewoon vrijgezel blijven en in de tussentijd aan jezelf werken tot je emotioneel volwassen genoeg bent om monogaam te zijn.”

“Als je echt van me houdt, dan heb je geen behoefte aan anderen. Heb je dat wel dan is het een teken dat het gewoon niet goed zit tussen ons.”

“Dan ga ik ook met anderen afspreken! Ik heb daar niet per se behoefte aan, maar anders zou het niet eerlijk voor me voelen.”

“Ik weet niet of ik genoeg gevoelens voor je heb om het een relatie te noemen. Laten we het niet labelen. Ik ben niet verliefd, maar vind het wel heel fijn om regelmatig intiem met je te zijn en daarbij de diepte in te gaan samen. Ik wil niet dat je teveel verwachtingen krijgt, dat benauwt me.”

“Als we meer gevoelens voor elkaar krijgen, dan moet je op een gegeven moment een keuze gaan maken wat mij betreft. Ik denk niet dat ik nog een keer een open relatie aan wil gaan, het gedoe mag ook wel eens gaan liggen. Ik geloof in Sacred Love, samen de diepte in, alleen met elkaar. Dat is sowieso wat alle Tantrische stellen doen.”

 

Hun reacties hebben op hun beurt weer een groot effect op mij. Ik voel me in de war, schuldig, bang en verdrietig. Is dit dan echt wat ik wil? Kan ik niet gewoon monogaam zijn en voor één iemand kiezen? Is ‘t het me waard om hierdoor één van hen (of uiteindelijk iedereen) te verliezen? Ben ik bereid hen pijn te doen hiermee? Waaróm wil ik dit? Betekent het dat er iets mis met me is? Waarom maak ik het mezelf zo lastig? Hoe zie ik zo’n leven dan voor me? Kan ik het zelf wel altijd aan om de ander te delen?

En als ik dan weer alleen ben en de tijd neem om bij mezelf na te gaan wat mijn antwoorden hierop zijn, dan voel ik heel duidelijk dat dit mijn pad is. Ja, ook als ik daardoor iemand ga verliezen of veel lastige gesprekken moet voeren. Ik kan niet meegaan in een waarheid die de mijne niet is, uit angst iemand kwijt te raken. Dat hou ik niet lang vol. En ik ben ten volste bereid om mijn geliefden hierin te ondersteunen waar ik kan. Hun gevoelens zijn heel belangrijk voor mij. Ik zal nooit zeggen: deal er maar mee, het kan me niet schelen hoe. We doen dit SAMEN. We kunnen over alles praten en een oplossing zoeken. Dezelfde houding verwacht ik overigens ook van hen. Is die er niet, dan ben ik ook bereid om meer afstand of afscheid te nemen.

Er is niets mis met mij. Ja, ik worstel met relaties, met communicatie en met verlatings- en bindingsangsten, maar daar wordt hard aan gewerkt. Het is al zoveel beter dan het ooit was. Ik ben ook maar een mens, een work-in-progress, zoals iedereen. Zolang we bewust in het leven staan en open naar onze blinde vlekken en minpunten kunnen kijken, en bereid zijn eraan te werken indien nodig en wenselijk, dan denk ik dat er niet veel mis met iemand kan zijn.

Voor mij is het criterium van wel of niet oké zijn: integriteit. Handel je vanuit je beste intenties en heb je oog en hart voor het effect van jouw gedrag op de ander? Ja? Dan leef lekker zoals jij wilt leven. Geen oordeel, doe je ding. Nee? Tja.. Karma wil get you. 🙂

 


 

PS. Aanraders om hierover verder te lezen zijn de boeken: ‘The Ethical Slut’ en ‘Opening up’. Ook is het de moeite waard om Wilrieke Sophia met haar website Exploring deeper op te zoeken. Zij blogt en vlogt over (onder andere) non-monogamie en hechtingsstijlen en organiseert mooie workshops en evenementen op dit vlak. Daarnaast is er Roos Reijbroek met haar coachingspraktijk De Vrije Ruimte voor mensen die stoeien met non-monogamie en de Meerminners, een praatgroep met avonden over non-monogamie.