“En.. Heeft het je al iets gebracht, zo’n tijd zonder mannen?”
Een vraag die ik regelmatig gesteld krijg en ook regelmatig aan mezelf stel, nu ik de mannen al bijna een jaar afgezworen heb. Ik heb geen niet-platonisch contact meer met exen gehad (mijn grote valkuil) en ik heb geen datingapps geactiveerd. Ik heb niet meer geflirt of teruggeflirt. Ik heb mezelf niet meer gedwongen naar feestjes te gaan, waar ik geen zin in heb, om daar een leuke man tegen te komen. Ik heb er zelfs een punt van gemaakt om veel minder aandacht aan mijn uiterlijk te besteden dan ik gewend was, door er niet meer op mijn date-best bij te lopen als ik ergens heen ga.
Ik heb het afgelopen jaar mijn authentieke ik omarmd, zou je kunnen zeggen, en ik heb daarbij mijn romantische en seksuele kant volledig stilgelegd. Bij wijze van experiment: dit is wie ik ben, zonder opsmuk, zonder maskers. Hier heb ik het mee te doen.
En dat heeft best wat met me gedaan.
Misschien wel het allermooiste is dat ik ervaren heb dat ik me ook goed genoeg blijk te voelen zonder een verleidelijke kant van mezelf in te zetten. Een ware openbaring. Ik dacht op een diep niveau namelijk altijd dat dat het enige aan mij was dat mij (voor mannen) de moeite waard maakte. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn.
Ik merk dat ik het fijn vind om niet meer constant op zoek te gaan naar goedkeurende blikken of tekenen van aantrekkingskracht, die mij normaliter de broodnodige bevestiging gaven ‘aantrekkelijk en dus goed genoeg’ te zijn. Het is een ware bevrijding om daar niet meer mee bezig te hoeven zijn. Wat een rust! Ik voel me er veel zelfverzekerder door, want nu maakt het niet meer uit of iemand wel of niet op de juiste manier naar me kijkt of dat er andere vrouwen in de buurt zijn die meer mannelijke aandacht krijgen dan ik. Weg onzekerheid. Het kan me simpelweg niet meer schelen.
Daarnaast weet ik nu ook dat ik goed in staat ben het leven alleen te doen, zonder plezierige afleiding en emotionele steun van een man.
Mijn sociale netwerk heeft hierdoor een boost gekregen, door de extra tijd die ik ineens op te vullen had. Ik heb moeite moeten doen nieuwe mensen te leren kennen en daar dan ook energie in te blijven steken. Ik heb gemerkt dat ik zelf heel veel invloed heb op hoe hecht ik met mijn vrienden en familie ben. Als ik ze zelden spreek of zie dan kan ik ook niet verwachten dat onze band heel sterk is, iets wat ik wel altijd heb gedacht. (“Ach, we pikken de draad gewoon weer op als we elkaar dan eindelijk weer eens zien toch?!”.. tja, zo werkt dat niet, in elk geval niet als je hechte relaties wilt.)
Praktisch gezien heb ik me altijd wel gered, maar emotioneel gezien wat minder. Ik heb mezelf leren troosten en peptalken als dat nodig was, waardoor ik nu weet dat ik daar echt geen man voor nodig heb. Ook iets wat ik wel altijd gedacht heb. Wel fijn hoor, om wat emotionele steun te krijgen van iemand als je er even doorheen zit, maar die kan ik ook bij mijn vrienden en familie zoeken. Wat ik nu ook veel meer doe en waardoor ik me meer verbonden met hen voel.
Dan de mate van plezier in mijn leven. Dat was (en is) wel een dingetje. Mijn plezier – of eerder mijn highs – haalde ik vooral uit het samenzijn met de man waar ik verliefd op was. Alle andere activiteiten verbleekten daarbij. Hoewel ik nu meer met vrienden afspreek, wil ik ook niet elke avond of het hele weekend daarmee volplannen. Het komt er dus op neer dat ik vaak alleen thuis ben en me dan moet zien te vermaken. Een vaardigheid die nuttig is te bezitten en die me steeds beter afgaat. Leuke dingen ondernemen, zoals de natuur in gaan, een evenement of stad bezoeken, naar de sauna gaan of reizen, vind ik lastig, nu ik geen man meer heb om dat allemaal mee te doen. Ik ben het niet gewend om zelf dit soort activiteiten te initiëren met mijn vrienden en merk dat zij dat ook nauwelijks doen. Ook zijn dit geen dingen die ik fijn vind om alleen te doen. Maar wat niet is, dat kan nog komen. Het is iets waar ik werk van ga maken de komende tijd: meer actie en plezier!
Tenslotte mis ik de highs eerlijk gezegd nog wel, maar ik merk dat alle andere dingen in mijn leven nu veel meer glans hebben gekregen, sinds die highs verleden tijd zijn. Ik haal nu eindelijk ook voldoening uit de rest van mijn leven en dat alleen al is me heel veel waard.
Hoewel het experiment van een jaar geen mannen bijna voorbij is (nog zeven weken te gaan), ben ik van plan er nog onbepaalde tijd mee door te gaan, om de boel goed in mezelf te verankeren. Het nieuwe mag er nog wat af gaan, het mag normaal gaan voelen. Misschien plak ik er nog een jaar of twee aan vast. Ik denk dat ik me dan pas echt klaar voel om mezelf op een prettige wijze met iemand te verbinden. Want dat ik dat graag wil staat buiten kijf. Ik ben dol op de liefde en ik ben dol op persoonlijke groei. Samen groeien komt vast nog wel, nu eerst nog een tijdje alleen.