Ik voel me verward. De afgelopen 5,5 jaar hebben in het teken gestaan van drie mannen, die wel een langdurige niet-relatie met mij wilden, maar geen relatie. Met alledrie heb ik heel veel tijd doorgebracht. Op alledrie was ik verliefd en aan alledrie had ik me willen wijden als vrouw, om het maar even poëtisch te zeggen. Ik zag ons wel voor langere tijd samenzijn in een bewuste vrije relatie.
En van hen alledrie kreeg ik terug: ik geef veel om je en ik heb het heel fijn met je, elke keer weer, maar ik denk dat dat niet genoeg is om er echt voor te gaan. Ze impliceerden dat ze niet van me hielden. Niet genoeg in elk geval.
Wat ze ook alledrie zeiden was dat ze het een kans hadden willen geven tussen ons. Dat ze me daarom zo lang en zo vaak waren blijven zien. In de hoop dat het gevoel en de hechting zouden groeien. Dat ze op een gegeven moment zeker zouden weten dat ik het voor hen was.
Maar dat was niet gebeurd. Het gevoel en de hechting waren niet gegroeid, zeiden ze. Ze voelden zich daar schuldig over naar mij toe, maar konden er niets aan doen. Ze dachten zelf dat het kwam doordat ze zich regelmatig aan me stoorden. Ze zagen bepaalde trekjes in mij die ze niet aanstond. Dat zorgde ervoor dat ze afstand van me wilden nemen. Dat ze verder wilden kijken naar iemand die ze wel helemaal fantastisch vonden en waarbij alles vanzelf ging.
Oké. Best een duidelijk verhaal zou je zeggen: ‘He’s just not that into you‘. Waarom ze niet zo ‘into me’ waren kon diverse redenen hebben. In feite maakt het geen moer uit, het resultaat was hetzelfde: ze gingen er niet voor.
Maar dat simpele feit neemt niet weg dat het voor mij heel verwarrend voelt.
Want bij alledrie voelde ik hun liefde voor mij juist heel sterk. Ze deden zo hun best voor me. De kleine en grote dingen die ze voor me deden, hoe ze het me constant naar mijn zin wilden maken, het plezier en de gelukzaligheid die regelmatig op hun gezicht te lezen was als we knuffelden en vrijden. De openheid waarmee ze zichzelf lieten kennen, hoe ze over hun ‘zwakheden’ spraken en over hun verdriet en angsten. Ik voelde me heel verbonden met hen. Voor mij was dit duidelijk liefde. Op alle vlakken zat het goed, er was zowel passie, intimiteit als vriendschap. Wat wilden ze nog meer?
En dat is wat me zo verward. Hoe kan zoiets moois nu telkens niet mooi genoeg zijn om voor te willen kiezen? Doe ík iets verkeerd? Zie ik iets over het hoofd? Zie ik lust aan voor liefde?
Ben ik hopeloos naïef dat ik toch liefde denk te voelen en het dus als bindingsangst bestempel?
Wat schiet ik daarmee op? Is het een vorm van zelfbescherming? Kan ik de pijn van afwijzing simpelweg niet aan en helpt de stempel bindingsangst mijn tere ego te beschermen?
Ik weet het niet. Het zou kunnen.
Boven alles denk ik, misschien kwam ik wel te dichtbij. Oncomfortabel dichtbij. Want dat ken ik van mezelf. Ik ben een open boek en stimuleer mijn geliefden ook open te zijn. Ik ben het gewend zelfs de meest gesloten oesters aan het praten te krijgen, daar staan ze dan zelf ook versteld van. En ik ben heel lichamelijk in de liefde, ik zit constant aan ze. Mijn aandacht is 100% bij hen als we samen zijn. Ik kan dus vrij grenzeloos zijn in mijn nabijheid. Misschien voelden ze die vorm van liefde wel als liefde, maar kan hun zenuwstelsel dat simpelweg niet aan. Ik heb meerdere keren gelezen dat de meeste mannen daar letterlijk stress van krijgen. Het voelt als een vecht- of vluchtrespons. Dat voelt enorm shit, waardoor ze prikkelbaar worden en weg willen. John Wineland heeft daar een helder kort filmpje over gemaakt. Dan is het logisch dat ze zich van me terugtrekken en onbewust op mijn minpunten gaan letten om ook rationeel gezien afstand te creëren: ze past gewoon niet bij me en daarom voel ik dit.
Natuurlijk zag ik ook de momenten waarop ze ver weg leken. Zich leken af te sluiten voor mijn nabijheid. Ofwel door chagrijnig te doen, ofwel door zich letterlijk terug te trekken. Ik ging door hun chagrijnigheid op eieren lopen, bang om irritant te zijn, wat het wellicht alleen maar erger maakte. Ze wilden RUIMTE, niet alleen letterlijk, ook qua energie. Ze werden benauwd van mijn grote focus op hen. Dát waren de momenten waarin ze gingen twijfelen over onze match en voor langere tijd uit contact gingen. Tot ze zich weer oké voelden, ze weer naar me begonnen te verlangen en ze zich weer bij me meldden.
Als een verslaafde voor zijn shot. In die zin waren we allebei een beetje verslaafd aan elkaar. Ik aan de romantiek en ‘liefde’, zij aan de seks en adoratie.
Althans, dat zijn mijn theorietjes.. waar of niet waar. Mij helpt het acceptatie te vinden en mijn zelfvertrouwen te behouden.
Dus ja, in alledrie de gevallen denk ik dat er bindingsangst speelde. En in alledrie de gevallen weet ik dat zij hier zelf niet of nauwelijks bewust van zijn. Nee, wat hen betreft lag het aan onze match. Dat is misschien ook een beschermingsmechanisme, waardoor ze niet aan zichzelf hoeven te twijfelen of aan zichzelf hoeven te werken.
Tja, wie zal het zeggen?
Elephant Journal
by Jayson Gaddis
Why I rejected every good woman I dated
[..]
I didn’t just leave, I ran away.
So, why did I run away from these awesome, caring women?
Because I didn’t have a clue how to do relationship once discomfort arose. In other words, I didn’t know how to do conflict.
The very moment she advocated for herself and wanted to have “the talk” to discuss her needs, desires and frustrations, wanting to know what I was really thinking and feeling, I felt uncomfortable.
I would get this strange feeling of annoyance. I’d get irritable. My affect would go flat, I’d want to drink more and I’d start making up excuses why I couldn’t hang out.
Bottom line? I wanted her to get out of my space.
When she asked what was wrong, I could only muster, “Nothing.”
And, when I had my balls strapped on, I’d have the courage to reveal a tiny bit more about myself by saying something like, “I’m fine, I just think I’m in a funk” while quietly thinking to myself how annoying she was.
The more she tip-toed around me, the more irritated I became.
Weird right?
Not really.
This type of dynamic is common.
In essence, this was me running away from my own sh*t. Running away from conflict.
My lame approach worked for a while. I’d get some space and eventually the “issue” would miraculously fade (after a lot of drinking, napping and climbing) until I could hang out with her again, a few days later.
But guess what?
The issue didn’t go anywhere. I never actually dealt with anything.
Until, of course, I was in enough pain to finally get my sh*t together and learn how to do conflict, which of course, took me to the next level in relationship.
So, I rejected women because I was rejecting the uncomfortable feelings these women provoked in me.
Even though I thought they were wrong consistently, they never really did anything “wrong.”
Their “way” mirrored irritating behaviors from my childhood. And because I had zero tools for how to deal with my unconscious blocks, I’d get relief by firing them.
I’m dense.
It takes me a while to learn stuff like this.
What I slowly realized, over time, is that the entire point of a relationship is to help me grow and be more authentically myself.
When I finally embraced this, it was “game on” for a real relationship that was thrilling, engaging, sexy, alive, fun and most importantly, one that included conflict.
And since then? I haven’t left my wife and she hasn’t left me.