Liegen over je gevoelens en hoe desastreus dat kan zijn – Liefdeverslaving

Ik wil iets bekennen.

Ik ben nu vijf maanden ‘nuchter’, zoals dat heet binnen SLAA. (En het gaat goed met me; hoera!) Het betekent dat ik vijf maanden geen verslavend fijn lichamelijk contact heb gehad met iemand waar ik ontzettend verliefd op ben en die wel seks met mij wil, maar geen relatie.. of misschien toch wel? Daar komt mijn liefdeverslaving namelijk op neer. Zo’n contact geeft mij sporadische highs, waarin ik mezelf helemaal kan verliezen. In de highs lijk ik telkens weer te vergeten dat ik me in de tijd tussen die momenten van contact extreem slecht voel; mijn hoofd zit dan vol obsessieve gedachten over onze vorige of volgende afspraak, de rest van mijn leven verliest zijn glans (ik heb er gewoonweg geen energie meer voor) en mijn gevoel gaat heen en weer tussen verlangen, verdriet, angst, boosheid, schaamte en schuldgevoel. Tot ik instort en mijn hoofd en mijn lichaam me laten weten: als je nu niet kapt, dan wordt het je ondergang, wat dat ook moge betekenen. En zelfs dan ga ik er mee door. “Fuck it. Dan wordt het mijn ondergang maar. Ik moet en zal deze highs behouden.” Echt junkie-gedrag.

Het is in elk geval behoorlijk zelfdestructief. Misschien herken je het wel (of in veel minder heftige mate).

Maar ik bracht er ook anderen schade mee toe.

Tegen de mannen in kwestie hield ik namelijk altijd mijn mond over wat er met mij aan de hand was tussen onze afspraken in. Ze wisten niets (of niet veel) van mijn obsessies, mijn onrust en mijn negatieve gevoelens. Voor zover zij wisten genoot ik ontzettend van onze afspraakjes en was ik er net zo oké mee als zij. (Seksuele) vrijheid en blijheid; daar ging het om. Ja toch? Ik had geleerd dat hierbij hoorde dat ik niet moeilijk moest doen, vooral geen drama mocht veroorzaken en niet veel van hen hoefde te verlangen. Het moest niet teveel op een relatie gaan lijken, want alleen dan bleven ze komen. Zodra ik ook maar het geringste signaal afgaf dat onze vrijblijvende omgang me niet lekker zat, kon ik hen kwijtraken. Daar was ik zeer waakzaam voor, verslaafd als ik was. Soms kon ik mezelf niet beheersen en liet ik toch mijn emoties zien. Shit! Dan probeerde ik deze ‘fout’ razendsnel te corrigeren en verzekerde ik hen dat alles oké was, dat ik gewoon even niet zo lekker in mijn vel had gezeten. PMS of zo. Ik loog glashard tegen hen dat ik niet verliefd was en dat ik geen relatie met hen wilde, ook als ze sterk vermoedden van wel en me daar ook mee confronteerden. Ik bleef hen desondanks toch als mijn vriendje behandelen, vonden ze. Tja, ons contact was het enige dat echt voor mij telde. En mezelf maar goed blijven praten: “We hebben toch een open-minded relatievorm met z’n tweetjes..? Een vrije verbinding, een romance, een spirituele relatie? Dat is niet alleen maar seks, daar hoort ook verbinding bij. Maar een echte relatie is het niet wat we doen, echt niet. Dat wil ik ook niet joh. Wees gerust.” Dat meende ik ergens ook.. ik wilde geen echte relatie, maar gewoon veel bij elkaar zijn. Kun je je voorstellen hoe verwarrend dat voor hen was?

Ik werkte zo niet alleen mijn eigen ondergang in de hand, maar wekte ook een knagend schuldgevoel en grote verwarring bij hen op. (“Is ze hier nu wel of niet oké mee? Wat zijn we in godsnaam aan het doen?? Wil ik dit eigenlijk wel? Ja het is fijn, maar ik voel het niet.. betekent dat dat ik bindingsangst heb of voel ik gewoon niet genoeg voor haar? Wat is er met me aan de hand??”)

Pfoeh.. ja, dat heb ik allemaal veroorzaakt. Dát is wat verslaving met je doet.

Gelukkig heb ik de afgelopen tijd geleerd open en eerlijk te zijn over mijn gevoelens en wensen, ongeacht de gevolgen. Een geliefde leerde me dat; hij was namelijk bruut eerlijk over zijn seksuele escapades, die hij naast ons contact had. Ik merkte hoe mooi ik die eerlijkheid vond en hoe het hem leek te helpen. Dat is mijn redding geweest, denk ik. Want op het moment dat ik mijn geliefden liet weten wat ons contact met mij deed, stopten ze er acuut mee. Ik heb integere mannen gehad.. gelukkig. Mannen met een geweten. Die niet ten koste van mijn emotionele gezondheid hun plezier en genot bij me wilden blijven halen. Hoewel ik zelf de stap niet kon zetten om te stoppen door mijn verslaving, dwong mijn eerlijkheid hen kennelijk om mij tegen mezelf in bescherming te nemen. Als ik mannen had getroffen die dat mijn eigen verantwoordelijkheid hadden gevonden, en me toch zouden zijn blijven zien, dan zat ik nu waarschijnlijk nog steeds in de shit.

Zij waren overigens ook eerlijk over hun gevoelens en wensen tegenover mij: ze voelden lust en aantrekkingskracht en ze vonden het fijn om elkaar regelmatig te zien, maar ze waren niet verliefd op me en wilden ook geen relatie met me. Die openheid van zaken zou hen vrij hebben moeten pleiten van enig schuldgevoel. Ze handelden tenslotte integer. Ik wist waar ik aan begon. Het was míjn verantwoordelijkheid om wel of niet met hen in zee te gaan. Maar die verantwoordelijkheid nam ik niet. Ik loog over mijn eigen wensen en verzweeg mijn ware gevoelens, ik kon niet anders, ik moest wel. Ondertussen gaf ik hén de schuld van de pijn die me dat opleverde. Zij gebruikten me. IK was hier het slachtoffer. Ik was volledig blind voor mijn eigen dader-gedrag.

Wat een mindfuck is dat he?

Uiteindelijk waren we hierin allebei het slachtoffer: ik was niet liefdevol naar mezelf en daardoor was ik ook niet liefdevol naar hen. En vice versa, want lege seks en al dat drama dat erbij komt kijken was ook niet waar zij echt naar verlangden, het was meer een noodoplossing tot de ware op magische wijze zou verschijnen.

Ik ben blij en dankbaar dat ik het nu doorzie, maar voel me schuldig naar deze mannen, die mij ondanks alles goed behandeld hebben. Ik heb hen laten boeten voor de daden van hun voorgangers, die mijn eigenwaarde tot een dieptepunt hadden laten zakken. Mannen die absoluut niet het beste met mij voor hadden, die me wél op onverschillige wijze voorlogen, gebruikten en bedrogen. Alsof ik niks voorstelde en geen echte liefde waard was. Ik was kennelijk maar goed voor één ding.. dacht ik.

Nou, mooi niet! 🙂

Eerlijkheid en openheid (van beide kanten) is nu dus mijn levensmotto. Dan kan het op dat vlak niet meer fout gaan. En misschien trek ik dat gelijk in het extreme met dit blog, maar als niemand zijn mond over dit soort zaken opentrekt leren we het nooit met z’n allen.

 

PS.

Het komt trouwens ook vaak andersom voor: mensen die zeggen dat ze wél gevoelens hebben en een relatie aangaan of er veel te lang in blijven, terwijl ze stiekem niet zo heel veel voelen en twijfelen of ze wel echt voor deze persoon willen kiezen. Dat is geen bindingsangst overigens, dat is ‘genoegen nemen met minder, om niet alleen te zijn’ (afhankelijkheid).