Ik heb zowel separatie- als verlatingsangst. Mijn angstige hechtingsstijl maakt dat ik letterlijk ALTIJD bij mijn geliefde wil zijn, ook al wil ik dat verstandelijk gezien helemaal niet. Dat is niet alleen vervelend voor hen (als ik eraan toe zou geven), maar ook voor mij. Ik moet namelijk zélf met die intense emoties dealen.
Zodra we afscheid nemen hoor en voel ik mijn separatie-angst: “nee, niet weggaan, laat me niet alleen!”. Dat kinderstemmetje in mij roept op z’n allerhardst. Ik heb er inmiddels mee om leren gaan en geef er niet aan toe. Mijn geliefde merkt er dus – buiten een ontzettend stevige afscheidsknuffel – vrij weinig van. Zodra de deur achter hem sluit voel ik het eenzame gevoel en laat dat er even zijn. Daarna richt ik mijn aandacht op dat wat ik wil gaan doen en dan is het nare gevoel zo verdwenen. Vroeger had ik geen idee.. ik wilde elke dag samenzijn en maakte een heel ding van het afscheid. Als ze niet wilden afspreken werd ik verdrietig of boos. Ik vond dat als ze echt van me zouden houden, ze ook bij mij zouden willen zijn. Elke dag.
En dan heb ik ook nog verlatingsangst. Die maakt dat ik extreem alert ben op tekenen van liefde of afwijzing. Bij elk teken van liefde voel ik me dolgelukkig, bij elk teken van afwijzing word ik doodsbang. Als iemand een einde aan de relatie maakte, dan gaf dat een enorme scène. Ik stortte helemaal in, hyperventilerend en keihard huilend viel ik letterlijk op de grond. Ik wist me geen raad met mezelf. Ook in mijn verlatingsangst heb ik mezelf onder controle leren houden. Mijn geluk laat ik nog wel zien, maar mijn angst reageer ik niet meer op hen af. Ik voel het en laat het vanzelf weer overdrijven. Soms vertel ik hen wat er in mij gebeurt, maar dat ik weet dat dat mijn verlatingsangst is en dat ik daar niet naar wil handelen. Dat is onderdeel van mijn radicale eerlijkheid-strategie. Door dit soort emotionele zaken uit te spreken verliezen ze direct aan kracht en de intimiteit tussen mij en mijn geliefde groeit.
Het is overigens een lange weg geweest om hier in te slagen. Keer op keer had ik mezelf niet in de hand op momenten van afscheid of bij tekenen van afwijzing en barstte ik in tranen uit. Mijn lichaam kwam in een paniekstand. Er was geen houden aan. De schaamte achteraf was dan ook groot en ik was bang dat het me nooit zou lukken hiermee om te gaan.
Toch wel! Maar het is echt een kwestie van volharden (en heel vaak ‘terugvallen’) geweest.
Nu voel ik de angst nog wel, maar heel licht. Ik laat me er al lang niet meer door leiden, althans, in 95% van de gevallen zou ik zo zeggen. Vooral als ik alcohol op heb of wanneer ik niet zo lekker in mijn vel zit wil het nog wel eens misgaan. Maar gelijk daarna een oprechte sorry geven scheelt een hoop.