Ik heb het gevoel dat ik mijn twee meest recente ex-geliefden in de steek heb gelaten en zij mij, puur en alleen omdat we geen stelletje konden zijn. Hoewel zij degenen waren die geen relatie met mij wilden, heb ik ons contact afgekapt. Ik kan namelijk geen contact houden, zonder daar emotioneel van in de war te raken. Maar ik zou het zo graag willen! Ik mis hen als persoon en ik mis het ook om er voor hen te kunnen zijn. Hechte vriendschappen zijn voor mij namelijk heel waardevol, misschien wel het allerbelangrijkste in mijn leven. Naast liefdespartners ben ik dus ook heel dierbare vrienden verloren, die zoveel van mij weten en ik van hen. Dat voelt vreselijk.
Wat de boel nog eens een stukje moeilijker maakt voor me, is dat zij geen duidelijke ‘nee’ richting mij belichaamden. Wat hun betrof hoefde ons contact niet platonisch te blijven. De verleiding voelt daardoor veel te groot, al weet ik niet hoe ze er nu in staan wat dat betreft. Maar goed, ze hoeven me maar net iets te lang te knuffelen, aan te raken, een kus te geven, iets liefs te zeggen of me alleen al aan te kijken.. dan voel ik de spanning razendsnel toenemen. Hoewel ik zeker ben over mijn voornemen om alleen nog maar wederzijdse relaties aan te gaan, durf ik niet voor mezelf in te staan als zij voor me staan. Als ik ze kan zien, ruiken (feromonen..?) en aanraken. Dan werken ze bedwelmend, vrees ik. Je moet ook geen biertje voor een verse ex-alcoholist neerzetten, toch? Dat is vragen om problemen.
En toch vind ik dat ik met deze ‘bedwelming’ om moet leren gaan. Ik wil graag met verleidingen om kunnen gaan, zonder gelijk al mijn principes overboord te gooien. Het is onderdeel van het groeiproces binnen SLAA en het past ook zeer zeker bij mijn nieuwe yogapad. Als ik bang blijf voor de dag dat ik ze tegen zal komen of ze contact met me opnemen, en hen daardoor uit de weg blijf gaan, dan is dat vermijdingsgedrag. Het maakt de emotionele lading die rond hen hangt alleen maar groter en ook het risico groeit dat ik hen niet meer zie zoals ze zijn, inclusief al hun minpunten, maar ze ga idealiseren.
Dat vermijden is de afgelopen maanden heel functioneel geweest, bedoelt om ‘af te kicken‘. Ik was de eerste tijd nog teveel aan ze gehecht om ze te kunnen weerstaan. Maar nu is het alweer een hele tijd geleden dat ik ze voor het laatst zag. Het eerste digitale contact is er al geweest en dat ging eigenlijk behoorlijk goed. Ik was er een dag ondersteboven van, maar daarna werd het alweer rustig in mijn hoofd. Het helpt dat mijn voornemen om niet meer aan mijn onhandige impulsen toe te geven in de tussentijd heel sterk geworden is.
Ik weiger te geloven in het adagium: eens een verslaafde, altijd een verslaafde. Liefdeverslaving is iets dat je te boven kunt komen, denk ik, door voldoende persoonlijke ontwikkeling. Daarbij wil ik niet angstvallig alle mannen die ik woest aantrekkelijk vind, maar die geen serieuze relatie met mij willen, hoeven vermijden. Misschien kan ik ermee gaan oefenen over een tijdje. Te beginnen met mijn exen; ze weer onder ogen durven komen. Dit keer heel bewust, en open en eerlijk over hoeveel ik nog om hen geef, hoe lastig het voor me is om contact met hen te hebben, maar ook hoe graag ik dat desondanks wil.
Ik vraag me overigens wel af hoe het moet met een eventuele nieuwe geliefde. Zal ik dan gewoon kunnen genieten van mijn verliefdheid, zonder dat verslavingsgedrag een rol gaat spelen? Kan ik ‘met mate’ leren liefhebben? Niet liefhebben – of in elk geval, het niet praktisch uitleven – gaat me voorlopig nog goed af. Zolang ik de verleiding volledig uit de weg ga, gaat het prima. Maar nooit meer liefhebben..? Nee, dat wil ik niet. Het celibaat is niet aan mij besteed. Nou ja, de tijd zal het leren.. ik ben benieuwd!