Polyamorie – Vanuit angst en dwangmatigheid, of vanuit identiteit?

Ben ik polyamoreus? Ja.

Ik kan me identificeren met polyamoristen; ik onderschrijf een polyamoreuze levenswijze. Hoewel het spannend voelt dat zo neer te schrijven, heb ik er inmiddels geen twijfels meer over.

 

Polyamorie (van het Griekse πολύ poly, “veel, meerdere”, en Latijnse amor, “liefde”) staat voor een levenswijze waarin men open staat voor het gelijktijdig hebben van meer dan één liefdesrelatie, waarbij ook ruimte is voor seksualiteit op de voorwaarde dat het gebeurt in openheid en eerlijkheid en met medeweten en instemming van alle betrokkenen. Er wordt een groot belang gehecht aan ethiek en goede communicatie tussen partners en vaak ook met de partners van partners. Iemand die de principes van polyamorie onderschrijft en/of praktiseert heet een polyamorist.

 

Let wel, ik onderschrijf de principes van polyamorie, maar praktiseer ze momenteel niet. Niet écht althans, want dat ik liefdesgevoelens heb voor meerdere personen is een feit, en dat ik hier open en eerlijk over ben ook – ook tegen de (meeste) personen die het betreft – maar ik heb geen liefdesrelaties met hen. Hooguit vriendschappen, of iets geks wat op een vriendschap lijkt. Met sommigen van hen zou ik ook een fysieke relatie willen, met anderen alleen een emotionele. Zij zijn wat mij betreft uiteraard ook vrij om hun gevoelens en wensen rondom anderen te volgen.

Maar goed, waarom zou ik dit alles op deze manier willen labelen, vraag je je misschien af?

Nou, het helpt mij in mijn zoektocht naar mezelf. Ik wil graag zo duidelijk mogelijk weten waar ik voor sta en wat ik wil in het leven. Het voelt heerlijk om een woord te vinden dat zo goed past bij hoe ik de zaken zie. Ik ben blijkbaar lang niet de enige die dit zo wil. Het helpt me ook om dit helderder te kunnen communiceren aan mijn (toekomstige) geliefden.

Ik heb me hier nu al een aantal jaren in verdiept: non-monogamie, polyamorie, ‘conscious relating’, de spirituele relatie.. Het inspireerde me allemaal enorm en ik heb er ook al wat mee geëxperimenteerd. Het was mijn ideaalplaatje, maar ik kon het nog niet. Mijn verlatingsangst speelde te zeer op.

Tevens was ik een tijd lang bang dat mijn interesse hierin (vooral) een uiting was van een verstoorde hechting, een teken van liefdesverslaving. Binnen SLAA (Sex and Love Addicts Anonymous) werd hier vaak naar verwezen: het kiezen van een ‘alternatieve levensstijl’ wat liefde en seks betreft is een teken van ziekte. Dit liet me grondig aan mezelf twijfelen. Kon ik gewoon niet goed alleen zijn en had ik die obsessieve liefdes nodig om me goed over mezelf te kunnen voelen? Om het zogenaamde gat in mijn ziel op te vullen..?

Ik denk dat ik inderdaad vele angsten en dwangmatigheden had rondom liefde, dat deze de boel een tijd lang behoorlijk vertroebelden, en dat het goed is dat ik daar zo intensief mee bezig ben geweest in therapie, coaching en met zelfhulp. Er was echt wel het een en ander aan de hand.

Ik heb dus veel tijd besteed aan het aangaan van die angsten, vooral door een poos alleen te blijven en het constante zoeken naar bevestiging los te laten. Ik ging cold turkey wat de liefde betreft. Ja, dat leverde een tijd lang heel veel pijn op – een teken dat er inderdaad veel meer onder zat dan ik dacht – maar daar ben ik ook weer uit gekomen.

Ik bleek die verliefdheden en liefdesrelaties uiteindelijk niet (meer) nodig te hebben voor mijn gevoel van veiligheid en zingeving.

Maar ik wilde ze wel nog steeds ervaren.

Mijn diepe liefdesgevoelens voor meerdere personen, en mijn wens om meerdere liefdesrelaties tegelijk te hebben (in welke vorm dan ook), zijn wat mij betreft nu puur en oprecht. Ik heb vertrouwen dat ik die gevoelens en wensen gewoon een onderdeel mag laten zijn van mijn identiteit. Bovendien.. ‘je identiteit’ is ook maar een verzameling aan huidige overtuigingen over wie je bent, ideeën, reactiepatronen, voorkeuren en wensen, ook wel je ego genoemd, maar laat ik daar voor nu verder niet over uitweiden.

Ik bén nu zo, ik heb die gevoelens en wensen. En – mooier nog – ik vind het fijn en oké om nu zo te zijn. Ik ga het mezelf toestaan.

Maar.. ik vind het nog wel erg lastig om duidelijk te maken aan de personen die het betreft, wat ik van hen wil. Vaak weet ik dat zelf nog helemaal niet zo goed. En dan is het nog maar de vraag of zij dat ook met mij zo willen, en of ze er ruimdenkend genoeg voor zijn, en of hun eventuele partners er ook voor openstaan.. Er spelen zoveel factoren een rol. Angsten rondom verbinding en verlating spelen hierbij natuurlijk ook een hoofdrol. Angst om dan aan elkaar ‘vast’ te zitten of angst om door elkaar ‘verlaten’ te worden..

Soms lijkt het me verstandiger om er maar helemaal niet aan te beginnen.

Maar zo ben ik niet. Ik hou van uitdagingen en zou nooit genoegen kunnen nemen met een leven dat niet representeert waar ik voor sta.

Mijn huidige strategie is/was om er niet teveel woorden aan vuil te maken (jaja, dat is in contradictie met dit blog): ik liet de band die ik heb met anderen voor zich spreken. Ik was eerlijk over mijn gevoelens en wensen, maar probeerde mijn relaties niet te labelen en hield de fysieke component er vooralsnog buiten. Zo versimpelde ik de boel en zag ik welke banden daadwerkelijk gebaseerd zijn op wederzijdse gevoelens van liefde. Want dát vind ik heel belangrijk.

Wat me nog tegenhoudt om de lichamelijke component toe te voegen, is dat ik bang ben dat mijn verlatingsangst dan weer te zeer gaat opspelen. Die bindingsstofjes zijn zo allesoverheersend! Maar goed, als ik die angst niet aanga, zal ik altijd bang blijven natuurlijk..

Kortom: het is weer tijd voor nieuwe avonturen.