Polyamorie als ideaal, beschermingsmechanisme én pad van persoonlijke groei

Mijn vorige blog over polyamorie is niet zo goed gevallen bij mijn ouders. Ze vinden het raar en extreem dat ik er zo over denk, en begrijpen niet ‘waar het vandaan komt’. Ze schamen zich en vragen zich af ‘waar het verkeerd’ is gegaan’ dat ik ‘zo’ geworden ben.

Hun opmerkingen waren te verwachten – ik ken ze natuurlijk langer dan vandaag – maar leidden er desondanks toe dat ik er nog wat dieper over na ben gaan denken. Mijn levensmotto is tenslotte dat je groeit via de weg van bewustwording; daartoe dien je ervoor open te staan om naar je blinde vlekken te kijken. Met andere woorden: aandachtig te luisteren naar feedback en te kijken wat je daarmee kunt.

Dus: Waarom wil ik dit? Waar komt dit vandaan? Is er iets ‘verkeerd’ gegaan, en zo ja, waar dan?

Ik sta nog steeds achter mijn overtuigingen, dat monogamie wat mij betreft vooral een keuze is, iets dat ons cultureel wordt voorgeleefd en daarmee ‘opgelegd’. Van zaken die moeten omdat het nu eenmaal zo hoort, word ik sowieso vrij rebels. Waarom zouden we degene waarvan we houden dingen verbieden en opleggen in het leven, puur en alleen omdat we een stelletje zijn? Hoe liefdevol is dat?

Toch denk ik ook dat mijn overtuigingen voor een deel gebaseerd zijn op onderliggend trauma, dát is wat er verkeerd is gegaan. Ik heb namelijk een behoorlijke voorgeschiedenis van vreemdgaande vriendjes en het lijkt erop dat ik me door middel van een polyamoreuze levensstijl probeer te wapenen tegen de toekomstige pijn van bedrogen worden.

“Ik zal nooit meer de bedrogene zijn..”, lijkt één van mijn grote drijfveren te zijn. Want, zo redeneer ik, als je samen open en eerlijk kunt praten over het ‘bedrog’, dan is het geen bedrog meer, maar vormt het een ingang tot een diepere verbinding met elkaar. En.. ik vereis gelijkwaardigheid, dus ík mag het dan ook.

Mijn wens tot polyamorie is daarmee ook een beschermingsmechanisme.

Ik ga er kennelijk vanuit dat vreemdgaan in mijn relaties een gegeven is, iets waar ik zo goed mogelijk mee om moet zien te gaan. If you can’t beat them, join them. Polyamorie moet mij uiteindelijk een groter gevoel van controle geven en mij meer bullet-proof maken.

Ik weet echter dat dit helaas een illusie is.. ware controle over de nare zaken van het leven bestaat niet en ook bij polyamoristen wordt gelogen en bedrogen.

Waarom zou ik er dan toch aan willen beginnen?

Omdat ik persoonlijke groei het belangrijkste van alles vind. Ik wil uitgedaagd worden in het leven en zoek dat ook altijd op. Ik lees veel, ik volg veel cursussen en opleidingen, maar ook het leven zelf behandel ik als één grote leerschool. Ik doe constant dingen die ik eigenlijk niet durf of die ik nog niet goed kan. Als ik een tijdje stilsta, dan ga ik me vervelen en zoek ik weer naar iets nieuws. Dat geeft me levenslust. Ik hoef daarin alleen maar mijn nieuwsgierigheid en gevoel van inspiratie te volgen. Ik ben ervan overtuigd dat ik onwijs veel kan leren op dit pad. Polyamorie vereist namelijk een zeer hoog niveau van communicatieve vaardigheden en emotie-regulatie, wat het voor mij razend boeiend maakt.

Of een polyamorische levensstijl op de lange termijn voor me zal werken is nog maar de vraag natuurlijk, maar dat zie ik dan wel weer. Het is een pad dat ik in elk geval gelopen wil hebben, omdat ik denk dat die ervaringen me weer veel zullen brengen.

Persoonlijke groei staat bij mij voorop, DAAROM wil ik dit.