Als jij bekend bent met geworstel in liefdesrelaties, vanwege je angstig gepreoccupeerde hechtingsstijl, dan weet je hoeveel energie dat geworstel kost. Bakken vol.
Altijd maar dat verlangen en gemis moeten voelen, zo nu en dan doorbroken met kortstondige momenten van gelukzaligheid. Constant kleine en grote afwijzingen incasseren. Je best doen door naar je eigen gedrag te kijken en dit proberen aan te passen, omdat je inmiddels weet wat je claimende valkuilen zijn. Telkens opnieuw: proberen, vallen, en weer opstaan.
Het brengt je natuurlijk ook veel mooie, leerzame en intense ervaringen, maar de keerzijde (een chronisch geactiveerd vecht- / vluchtsysteem) hou je maar een bepaalde periode vol. Op een gegeven moment voel je: ik kan niet meer.
Het komt er op neer dat je in je liefdesverhalen een hoop lastige gevoelens moet zien te verdragen.
Hoewel ik erin geloof dat pijnlijke relaties de beste leermeester voor je zijn, een snelkookpan van persoonlijke groei, geloof ik er ook in dat je lief voor jezelf moet zijn en jezelf op tijd moet toestaan daar uit te stappen om er van bij te komen, om een relationele ‘burn-out’ te voorkomen.
Dat betekent dat je na je relatiebreuk niet gelijk weer Tinder installeert of teruggrijpt op een oude geliefde, die hopelijk nog beschikbaar voor je is, maar dat je even een tijdje niets doet op dit vlak. Dat je ALLEEN blijft. Niet afspreken, zelfs geen ge-app of geswipe, niks. Pandapunten sparen dus (1 maand alleen = 1 punt). Hoe lang dit moet duren kan niemand je vertellen, dat voel je zelf het allerbeste. Het hoogst aantal punten dat ik nog niet zo heel lang geleden – met leed en moeite – heb behaald is 6.. niet erg veel, maar ik was er toch trots op en blij mee, gezien mijn geschiedenis. Ik voelde me daardoor veel sterker en zelfverzekerder, wetend dat ik heus wel alleen kon zijn.
Een rustperiode leert ons veel waardevolle lessen: hoe je je verdriet over de verbroken relatie kunt toelaten en daardoor verwerken (waardoor je er niet in blijft hangen), hoe je dat oneindige geannalyseer en gefantaseer kunt loslaten, hoe je je zelfstandigheid kunt hervinden, vertrouwen kunt leren hebben in de toekomst en kunt focussen op jezelf, je vriendschappen en op alle andere zaken die je leven de moeite waard maken.
Maak je leven zo leuk mogelijk: zoek leuk werk of kijk of je je huidige werk leuker kunt inrichten, zoek leuke bezigheden in je vrije tijd, verbeter je gezondheid en fitheid, steek meer tijd in je vriendschappen en – misschien wel de belangrijkste – zoek iets waar je je elke dag opnieuw geïnspireerd door voelt (voor mij is dat persoonlijke ontwikkeling en schrijven). Zo’n rustperiode laadt enorm op als je jezelf volledig probeert te omringen met positiviteit, lieve mensen en goede zelfzorg. Dat kon natuurlijk altijd al, maar je hebt pas écht de brain space, emotionele rust en energie als je bevrijd bent van dat obsessieve en energieslurpende geworstel.
Deze tijd alleen geeft je ook de mogelijkheid om in kalmte terug te kijken en te integreren wat je de afgelopen periode allemaal geleerd hebt over jezelf. Denk erover, schrijf erover, praat erover.
Waar sta je nu?
Hoe ben je nu als je niet zo verschrikkelijk je best doet?
Wat vind je nog lastig?
Wat vind je belangrijk?
Wat wil je niet meer?
En heel eerlijk.. Zocht je iemand om je leegte bij op te vullen (kwam je vooral halen: knuffels, seks, bevestiging) of stond je open voor het delen van liefde met deze geweldige persoon (kwam je ook brengen)?
Het is een fase van bezinning. Misschien niet zo enerverend of ronduit saai, maar net zo waardevol en nodig voor je groeiproces als de praktische ervaring die je hebt opgedaan.
Wat ik heel sterk voel is dat ik de afgelopen 3,5 jaar hard genoeg gewerkt heb aan mijn zelfstandigheid, aan mijn zelfvertrouwen, aan vrijheid geven en ontvangen, aan handiger communiceren en aan het achterwege laten van claimerig en dramatisch gedrag. De komende periode mag het allemaal wat gemakkelijker gaan. Ik mag gaan zien wat al dit werken me heeft opgeleverd, zonder nog hard mijn best te hoeven doen.
Persoonlijke ontwikkeling gaat nooit in één snelle rechte lijn omhoog. Wij mensen zijn verdomd hardnekkig in onze patronen. Het leven leert ons sowieso wat wel en niet voor ons werkt, wijsheid komt met de jaren zeggen ze niet voor niets, maar als je er bewust mee aan de slag gaat (door middel van inspirerende boeken, blogs, video’s, podcasts, trainingen, coachings- of therapeutische gesprekken op het gebied van relaties), dan kun je daar een turboversneller op zetten. Vooral als je dit in combinatie met de praktijk doet: relaties aangaan dus. En zelfs dan gaat het nooit zo snel en gelijkmatig als je zou willen, dat mag je incalculeren. Maar omhoog ga je.
Geef jezelf ook vooral de toestemming om keer op keer (op keer) dezelfde fouten te maken, ook al ben je al een tijd bezig met persoonlijke groei. Dit zijn namelijk nooit precies dezelfde fouten, al lijkt dat wel zo. Jíj bent namelijk al veranderd in de tussenperiode. Steeds krijg je een beetje meer bewustzijn van die onhandigheden (ah, dus dát is wat ik telkens doe!). Het duurt misschien een lange tijd – en je voelt je een ezel, die zich niet drie, maar tig keer aan dezelfde steen stoot – maar uiteindelijk zul je tot je grote verrassing merken dat je je niet meer stoot. Zolang dat nog wel zo is kun je erop vertrouwen dat jouw systeem het nog niet helemaal bevat, maar dat dat zeker eraan zit te komen. Gewoon doorgaan dus, en vertrouwen hebben dat er onbewust van alles aan het gebeuren is.
Nu ik zelf opnieuw in een rustperiode zit (jaha, al bijna 2 punten nu), merk ik dat het me veel gemakkelijker afgaat dan de vorige keer. Moeiteloos, zou ik bijna willen zeggen, op de eerste paar weken na. Ik heb mijn verdriet en boosheid toegelaten en verwerkt, ik voel daardoor totaal geen behoefte om mezelf af te leiden of beter te laten voelen door te daten (of wat dan ook voor verdovende bezigheid) en ik wil mijn oud-geliefde ook niet meer terug. Het voelt goed om even een flinke tijd op mezelf te blijven. Ik heb geen zin meer in dat gedoe met onrustige mannen, die niet weten wat ze willen en me constant op een veilige afstand houden. Als ik weer voor iemand ga, dan wil ik dat deze persoon ook duidelijk voor mij gaat. Daar heb ik nu behoefte aan, dat is wat ik nu wil. Geen ambivalentie, geen spelletjes, geen onvolwassen gedrag, gewoon simpel: JA. Fladderaars mogen lekker verder fladderen. En misschien komt daarna weer wel een fase van fladderen, wie zal het zeggen. Ik laat me door het leven en mezelf verrassen!
Terug naar jouw celibataire pandafase. Tank nog even rustig bij, geniet van het leven en lever je volle pandapuntenspaarkaart pas in als je voelt dat de tijd daar rijp voor is en je iemand tegen gekomen bent die jou iets te bieden heeft wat op dit moment bij jouw ontwikkeling past (ook als het duidelijk weer iemand is waar je niet gelukkig van gaat worden). Vertrouw op het proces, uiteindelijk zie je waar het allemaal voor nodig was.
(Zit je trouwens in een fijne of niet zo pijnlijke relatie, dan is het ook heel zinvol om af en toe een korte of iets langere break van elkaar te nemen om op jezelf en de relatie te reflecteren. Bijvoorbeeld door apart op reis te gaan of door even een tijdje apart door te brengen. En/of reflecteer samen, een ware verrijking voor je relatie én jezelf!)
First become alone.
First start enjoying yourself.
First love yourself.
First become so authentically happy that if nobody comes it doesn’t matter; you are full, overflowing.
If nobody knocks at your door it is perfectly okay — you are not missing.
You are not waiting for somebody to come and knock at the door. You are at home.
If somebody comes, good, beautiful.
If nobody comes, that too is beautiful and good.
THEN move into relationship. Now you move like a master, not like a beggar.
Now you move like an emperor, not like a beggar. And the person who has lived in his aloneness will always be attracted to another person who is also living his aloneness beautifully, because the same attracts the same.
When two masters meet — masters of their being, of their aloneness — happiness is not just added, it is multiplied. It becomes a tremendous phenomenon of celebration.
– OSHO