Ik heb Tinder weer geïnstalleerd. Na alle smeuïge verhalen van mijn vrijgezelle vriendinnen, die vrijwel zonder uitzondering fanatiek aan het daten zijn, begon het weer enorm te kriebelen. Ik wilde ook!
Hoewel ik enerzijds dolgraag de innerlijke rust, kracht en balans wilde behouden die ik zo zorgvuldig heb opgebouwd de afgelopen 16 maanden zonder man, verlangde ik er anderzijds ook weer enorm naar om geïnspireerd en uitgedaagd te worden door een geliefde. Ik miste de flow die ik hierin ervoer.
Maar, wat wilde ik eigenlijk? Waar was ik naar op zoek? Wat zocht ik dan precies?
Ik moest eerlijk toegeven dat ik dat niet zo goed wist.
“Maakt niet uit!”, riepen mijn vriendinnen, “doe nou maar gewoon, het is toch leuk?!” Oké, ja, ik was overduidelijk jaloers als ik naar hen luisterde en ik voelde me nu al miss independent genoeg, dus ik flanste snel een profiel in elkaar en begon met swipen.
De overduidelijke fladderaars probeerde ik dit keer links te laten liggen. Met de nadruk op probeerde, want het is nog altijd mijn automatische neiging om daar wel voor te kiezen. Zelfs als het niet direct duidelijk werd uit hun profiel, vond ik ze. Dan bleek al uit het eerste berichtje dat hij in een open relatie zat en alleen op zoek was naar een ‘mooie, vrije verbinding’. Of hij startte onze interactie direct met een seksueel getinte vraag of grapje.
Bij elk profiel probeerde ik een inschatting te maken van de mate van emotionele beschikbaarheid die ik waarnam. Daarbij zocht ik naar de gouden balans: niet te weinig dus, maar zeker ook niet te veel.
De aantrekkelijke niet-fladderaars waren me namelijk al snel te gretig. Ze deden erg hun best en overweldigden me met hele lappen tekst of teveel berichtjes. Dat blijkt toch wel echt een afknapper voor me te zijn. Dit was dan gelijk een mooie oefening in subtiel afwijzen – iets wat ik best lastig vind.
Er bleken eigenlijk nauwelijks geschikte kandidaten over te blijven; ik werd er wat moedeloos van.
Wat ik ook merkte was dat ik zélf een behoorlijk aantal ‘red flags’ vertoonde: signalen van emotionele onbeschikbaarheid. Om te beginnen in mijn profieltekstje, waarin stond dat ik iemand zocht om een magische tijd mee te beleven, maar ook in de manier waarop ik reageerde op niet-fladderaars: best wel traag en kortaf. Ik was gewoonweg niet echt geïnteresseerd (iets waar ik de mannen in mijn leven altijd van beschuldigd had). Tijdens mijn eerste dates praatte ik openlijk over de afgelopen jaren vol zoeken en experimenteren op relatiegebied en mijn verlangen naar meer van dat alles. Dat klinkt voor zo’n niet-fladderaar natuurlijk allemaal verre van stabiel. (En terecht?)
Ik besef nu nog meer dat ik niet voor niks verliefd word op vermijdende types, die wel regelmatig met me willen afspreken en me dan alles geven waar ik naar verlang, maar die niet verliefd op mij worden of een relatie met mij willen: zij bieden mij volledige vrijheid. Ze verwachten niks van mij, ik zit nergens aan vast, ze zijn niet jaloers, bezitterig of dwingend. Ik kan doen en laten wat ik wil. Heerlijk! Die vrijheid is kennelijk heel belangrijk voor mij.
Het allerliefst vind ik een man met een vermijdende hechtingsstijl, maar eentje die zich hier bewust van is en er aan wil werken minder vermijdend te worden, samen met mij, omdat hij dol op me is. De vraag is alleen: ga ik op Tinder vinden wat ik zoek en zo ja, hoe?
Ik denk dat ik best voor die fijne fladderaars kan blijven kiezen, die me zo aantrekken, en de eerste paar dates kan gebruiken om in te schatten hoe bewust ze zijn op dit vlak. Onbewust en onwillend = exit.
Of.. ik moet eens niet zoveel nadenken en gewoon maar weer eens wat leuke mannen gaan ontmoeten, zoals één van mijn matches mij heel wijs adviseerde. Vlak voor onze eerste date.