Gisteren heb ik de knoop doorgehakt en een einde gemaakt aan mijn acht maanden durende niet-relatie. Ik zag er als een berg tegenop en ben nu heel verdrietig, maar tegelijkertijd voelt het als een grote stap in de goede richting.
Ik wil namelijk opkomen voor wat ik belangrijk vind, en dat is dat we allebei gelukkig zijn met elkaar en allebei investeren in de relatie. Dat het om liefde draait en niet puur om het bevredigen van bepaalde verlangens. In het relatieweekend van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol hoorde ik het volgende: ‘Je bent aan het investeren of je bent aan het vertrekken, een andere optie is er niet’.
.
Ik was duidelijk aan het investeren. Tenminste.. ik werkte keihard aan mijn patronen van verlatingsangst: ik gaf hem alle ruimte die hij nodig had qua afspreken en telefonisch contact en lette erop dat ik hem niet claimde. Ook werkte ik aan mijn vertrouwen, ik ging uit van het positieve, ook al gaf hij me weinig bevestiging. Ik werkte aan mijn communicatievaardigheden en zorgde ervoor dat ik mijn wensen en behoeftes aan hem kenbaar maakte, zonder in kritiek, geclaim of gezeur te vervallen. Ik probeerde ook lichamelijk minder dwingend te zijn. Ik deed enorm mijn best.
Voor mij voelt het lastig om initiatieven te nemen om de relatie te verdiepen. Dat voelt al snel als trekken, als teveel. Mijn onzekerheid daarover vereist min of meer dat dit vanuit hem moet komen. Ik wil niet iemand die geen ‘nee’ durft te zeggen, maar iemand die zijn ‘ja’ uitdraagt. Hij bewijst daarmee dat hij in ons wil investeren.
Ondanks deze weerstand probeerde ik toch zelf diepgang te creëren. Dit deed ik onder andere door betrokken te zijn bij zijn leven en hem af en toe na het werk te bellen om te vragen hoe zijn dag was geweest. Ik vertelde hem waar ik mee bezig was qua werk en schrijven. Ik gaf aan dat ik hem vaker wilde zien dan één keer per week en dan niet alleen thuis wilde afspreken, maar ook buitenshuis leuke dingen wilde doen. Ik vertelde hem dat ik graag een keer met hem wilde dansen op een feest, dat mijn vrienden hem wilden leren kennen en dat ik een tripje met hem wilde maken.
.
Maar eerlijk is eerlijk, ik nam weinig initiatief tot buitenshuis afspreken. Ik durfde het niet. Misschien had ik dat wel moeten doen, hem aan zijn hand mee moeten nemen in steeds een beetje meer verbinding. Zodat het voor hem vanzelf zou gaan. Misschien wachtten we hierin allebei op elkaar, ik weet het niet.
Hij werkte overigens wel aan zijn neiging zich terug te trekken, die hij als vermijdend gehecht persoon had. Als hij zich getriggerd voelde als ik (in zijn ogen) claimend deed, dan probeerde hij rustig te blijven en zich niet van me af te keren. Dan praatten we er kalm over, hoe lastig hij dat ook vond. Maar hij deed uit zichzelf nauwelijks pogingen om écht dichterbij te komen. Zo nam hij zelden contact met mij op, vroeg me zelden naar mijn bezigheden en stelde zelden voor om iets leuks te gaan doen. Hij sprak niet over een gezamenlijke toekomst en maakte geen plannen waar ik ook in voorkwam. Naar feestjes en op vakantietrips ging hij met zijn vrienden. Het enige wat hij wel uit zichzelf deed was ongeveer één keer per week of per twee weken aangeven dat hij zin in me had en vragen wanneer hij weer in me mocht bijten. “Morgenavond samen chillen?”
Hoe duidelijk wil je het hebben, zou je zeggen.
.
En toch voelde ik ook dat hij om me gaf. Veel zelfs. Zodra we elkaar zagen vlogen we elkaar om de nek. Hij knuffelde me, zoende me, aaide me, draaide me in het rond. Trok me stevig tegen zich aan als we een serie keken en ik in slaap viel. We hadden de meest heerlijke seks, vrijwel zonder uitzondering. We konden uren praten met elkaar, over van alles, maar ook samen stil zijn. Hij deed zijn best me te geven wat ik fijn vond en achterwege te laten wat ik niet prettig vond. Hij nam lekkere flessen wijn mee naar mij en maakte zijn appartement gezellig als ik langs kwam. Dan had hij speciaal voor mij vegan maaltijden voor me in huis gehaald, heel lief. We maakten slechte grappen en hadden plezier met elkaar. We keken ‘s morgens samen het nieuws of zaten in een koffietentje met de krant. We zaten in de zon op het terras met speciaalbier en hapjes of maakten een wandeling door de stad. Het leven was goed, als we samen waren. Voor mij althans.
Het voelde dus nogal als een ambivalent gebeuren. Had hij nou wel of niet gevoelens voor me? Wilde hij nou wel of niet met me zijn?
.
Gisteren gaf ik, na een ruzietje over zijn afstandelijke gedrag (ik had hem in de ochtend ge-appt en hij had me de hele dag niet terugge-appt), aan dat ik voelde dat er iets was. Dat ik geen duidelijke ‘Fuck Yes‘ bij hem voelde en dat ik dit wel nodig had. Ik wilde weten of ik hem net zo blij maakte als hij mij. Ik zei dat ik van hem hield en dat ik zeker wist dat ik hem wilde. Dat ik iets met hem wilde opbouwen en daar 100% mijn best voor wilde doen, al vond ik dat ook hartstikke lastig en eng. En dat als hij dit niet zo voelde ik niet meer met hem kon zijn.
Hij gaf aan dat hij in de war was, constant aan het twijfelen was. Hij zat nog met lastige gevoelens voor een ex en hij wist niet zeker of hij wel genoeg voor mij voelde om er echt voor te gaan. Hij stoorde zich soms ook aan bepaald gedrag van mij en dit zat zijn gevoel in de weg. Hij had het desondanks wel een kans willen geven, want hij vond het elke keer weer heel fijn met me, daarom was hij er zolang mee door blijven gaan. Maar goed. Hij kon er nu dus niet volledig voor gaan, dat wist hij wel zeker.
En dat was dat. Zomaar ineens, poef, was alles weg.
.
Een enorme verlatingsangst maakte zich van me meester. ‘Nee, niet weggaan! Geef het nog een kans! Ik wil dit niet! Ik wil helemaal niet zonder jou!’, schreeuwde een stemmetje in mijn binnenste. Maar ik zei niets. Ik liet mijn tranen toe, maar maakte er geen groot drama van. We zaten trouwens op een terras, onder de luifel omdat het regende, want hij wilde per se buitenshuis afspreken. Ook een teken aan de wand dat het mis was, want dat vroeg hij anders nooit.
Hij voelde zich schuldig, zei hij, en probeerde me te troosten. Hij wilde dat ik boos op hem werd, zodat hij wist wat hij fout had gedaan. Maar dat kon ik niet. Hoe kon ik hier nu boos om zijn? Hij voelde wat hij voelde, daar kon hij toch niks aan doen? Ja, misschien had hij beter naar zijn gevoel kunnen luisteren en er eerder mee kunnen stoppen als hij zo twijfelde, maar ik begreep ook dat hij het de tijd had gegeven. Ik had hem óók eerder kunnen aangeven dat ik meer wilde en zelf meer initiatief kunnen nemen tot meer verbinding. We deelden allebei de ‘schuld’ aan dit rommeltje.
Ik was bang geweest voor het antwoord als ik hem zou vragen wat hij voor me voelde en had het lef niet gehad om uit te spreken dat ik van hem hield en dat ik een relatie met hem wilde, wetende dat het dan klaar zou kunnen zijn. Want zo kun je natuurlijk niet samen verder: de een wil wel, de ander wil niet. Ik wist dondersgoed dat hij over mij twijfelde en dat mijn liefdesverklaring ons einde zou kunnen betekenen.
.
Maar later, toen ik weer thuis was, schoot mijn hoofd weer op hol.. Hoe kon hij dit nu zo gemakkelijk opgeven? Betekende ik en alles wat we samen deelden dan zo weinig voor hem? Was het allemaal onecht geweest? Had hij toneel gespeeld? Ik voelde me in de war, boos en verdrietig. In de steek gelaten, een afgedankte ‘prettige afleiding’, gebruikt. Het redelijke deel in mij wist dat het niet zo zwart/wit was, maar toch voelde het waar.
Tja..
.
Nu overheerst het verdriet. Aan de ene kant is het een opluchting: niet meer onzeker hoeven zijn, niet meer niet-weten, niet meer hopen tegen beter weten in. Maar aan de andere kant verlies ik ook een groot stuk liefde, plezier en geborgenheid dat ik in mijn leven had. Ik ben oprecht dol op hem, ik heb nog nooit zo diep van iemand gehouden, durf ik wel te beweren. Ik wilde zo graag gewoon gelukkig met hem zijn. De gedachte dat dat niet gaat gebeuren en dat ik hem niet meer zal zien maakt me enorm verdrietig.
De kunst is me te blijven bedenken dat dit verdriet tijdelijk is. Pijn en gemis slijten, dat heb ik al vele malen eerder ervaren. En mijn grootste opgave is om nu niet gelijk in een nieuw (of oud) liefdesavontuur te duiken, of terug te komen op mijn besluit hiermee te stoppen, in de hoop dat dat mijn verdriet en dat lege gevoel zal wegvagen. Voorlopig geef ik alleen mezelf en mijn lieve vrienden en familie toestemming mijn verdriet te verzachten.
Op mijn whiteboard heb ik de volgende affirmaties geschreven: ‘Morgen voelt alles anders’, ‘hij zou altijd blijven twijfelen’, ‘Ik wil geen niet-relaties meer’, ‘He’s just not that into you’ en ‘Fuck yes or no’. Misschien een beetje suf, maar het helpt me wel te blijven zien dat dit een goed besluit is.