Ik mis een man! Mag ik dat zeggen? Het voelt als een taboe en het voelt ook alsof ik mezelf behoorlijk tegenspreek, maar ik ben niet écht gelukkig in mijn eentje. Mijn leven is nu dan wel goed gevuld met zinvolle en fijne bezigheden, maar echt blij en levenslustig voel ik me eerlijk gezegd niet. Er hangt vrijwel continu een sombere mist om me heen, als ik alleen thuis ben. Volgens spiritueel intimiteit-/seksleraar David Deida komt dat door mijn ‘feminine essence’. Het vrouwelijke schijnt zich namelijk ten diepste te willen verbinden en kan zich niet waarlijk gelukkig voelen zonder deze diepe verbondenheid. Die wijsheid geeft mij natuurlijk toestemming zonder schaamte naar een man te verlangen, dit zelfs van de daken te schreeuwen, want tja, kan ik het helpen: da’s gewoon mijn feminine essence!
Waar ik er eerst nog kotsneigingen van kreeg – ik denk vanuit een plotselinge aversie voor mijn eigen geclaim in eerdere relaties – merk ik nu dat ik steeds meer open begin te staan voor het idee van een zogenaamd ‘veilige relatie’. Nu ik ruim zeven maanden écht alleen ben (een waar record voor mij), zie ik het fijne en mooie van dat soort relaties ineens veel beter. Daar ben ik heel blij om.
Hoewel ik me nu hechter dan ooit voel met mijn vrienden en ik daar veel voldoening uit haal, kan ik de geborgenheid en intieme diepgang die ik ook zoek, bij hen toch niet helemaal vinden. Iedereen heeft zijn eigen leven en dat is ook goed zo. Ik voel niet de behoefte meerdere keren per week met hen af te spreken, zoals ik dat toen ik nog jong was wel deed met mijn vriendinnetjes.
En toch zou ik graag iemand in mijn leven hebben om de gewone dingen van het leven mee te delen. Een paar keer per week samen eten en gezellige avonden doorbrengen, zonder veel te doen, lepeltje-lepeltje urenlange gesprekken voeren, en lekker knuffelen en seksen met elkaar. Dat doe ik nu eenmaal niet met vrienden, hoe lief ik ze ook vind. En dat mis ik heel erg.
Let wel, ik ben nog steeds geen voorstander van relaties waarbij de vanzelfsprekendheid, de verveling en/of de ergernis in het samenzijn ervan af druipt. (Maar goed, wie is dat wel.. al lijken dat soort relaties in mijn ogen nog altijd meer de regel dan de uitzondering te zijn.) Ik wil graag een levendige, licht-aanvoelende en liefdevolle relatie en wil geen genoegen meer nemen met minder dan dat. Constante angst wil ik al helemaal niet meer voelen in mijn volgende relatie.
Ja, ik durf inmiddels dus te zeggen dat ik ernaar verlang om mijn leven weer te delen met iemand. Daar heb ik best lang tegen gevochten. Autonoom wilde ik zijn, vrij, onafhankelijk! Dat vind ik nog steeds belangrijk, maar nu verlang ik er ook naar om een warm thuisgevoel te creëren met iemand; zonder samen te wonen, dat dan weer wel.
Ik denk dat de scherpe randjes qua verlatingsangst er nu wel van af zijn bij mij. Ik wil iemand absoluut niet meer claimen. Dat kan ik nu, want de afgelopen jaren heb ik – noodgedwongen – goed geleerd dat niet meer te doen. Ik vind het tegenwoordig heel fijn om tijd alleen door te brengen. Ik kan mezelf prima vermaken en redden, en er ook steeds beter voor mezelf zijn als ik me rot of angstig voel. De overdreven jaloeziegevoelens die ik altijd had, voelde ik bij mijn laatste exen al niet meer. Ik denk dat ik nu heel goed in staat ben iemand zijn ruimte te geven, en zie daar zelf ook de vele voordelen van in. Ik wil dus ook niet meer dat iemand míj claimt.
Tegelijkertijd wil ik niet meer doorschieten in al te veel vrijheid-blijheid. Geen mannen meer die het allemaal niet zeker weten met mij, of andersom. Dan wordt het een emotionele chaos, zoals ik de afgelopen zes jaar heb ervaren. Het was eigenlijk not done om hen regelmatig te willen zien en spreken, mijn liefde naar hen uit te spreken en exclusiviteit van hen te verlangen. Heel pijnlijk en onverbonden voelde dat. Ik gaf toe aan hun getwijfel in de liefde, gegoten in de vorm van niet-relaties met vrouwen waar ze niet genoeg voor voelden. Vanuit blinde liefde voor hen ging ik daar veel te lang in mee.. Dat nooit meer.
Dat ik nu meer opensta voor een nieuwe liefde, betekent overigens niet dat ik de Tinder-en-Happn-markt weer op ga. In al dat gedate heb ik geen zin. Het liefst laat ik de liefde over aan het toeval, dat vind ik veel romantischer (en het is niet zo dat ik nooit ergens kom, dus kansen genoeg). Daarnaast zou ik best nog wel een tijd single willen blijven; minimaal een jaar vind ik een mooi streven, vooral om aan mezelf te bewijzen dat ik dat heus wel kan. Stiekem hoop ik dat die sombere mist nog op zal trekken voordat ik die leuke man tegenkom. Dat is namelijk het ideaalbeeld dat ik voor ogen heb: puur vanuit liefde en niet vanuit een gevoel van gebrek of haast voor een relatie kiezen.