Eén van mijn meest hardnekkige en meest voorkomende triggerende situaties (naast ‘boze mensen in mijn buurt’, waar ik buitenproportioneel angstig van word) is ‘urenlang geen reactie van mijn lief krijgen op een berichtje’. Rationeel gezien vind ik het absurd dat ik hier zo sterk emotioneel op reageer, maar het is vooralsnog onmogelijk om dan rustig te blijven.
We spreken hierbij van een trigger. Ooit is er (waarschijnlijk) iets gebeurd, wat sterk hierop lijkt, toen ik nog geen of onvoldoende relativerende vermogens had. Ik zit dus vast in een kinderlijke, lijfelijke, trauma-reactie.
Over de jaren ben ik er wat toleranter in geworden om geen reactie van mijn liefje te krijgen, doordat ik veel beter geleerd heb te relativeren, en begin ik emotioneel pas echt te steigeren na een uur of zes. Dan lukt het me opeens niet meer, en word ik achtereenvolgens woedend, waardoor ik hem vooral de huid vol wil schelden omdat hij zo’n ongelooflijk egocentrisch rotzak is, en verdrietig, omdat ik niet voor me zie hoe dit ooit zal kunnen werken. In mijn hoofd geef ik het op. Dan maar geen relatie met deze man.
Maar.. als ik hem dan uiteindelijk te spreken krijg en m’n emoties bij hem kan ventileren, hij zichzelf aan me uitlegt, beterschap beloofd en me daarmee gerust weet te stellen (ook al vind ik zijn uitleg stom), dan is alles al gauw weer vergeven en kan ik weer met een helder hoofd zien dat het nergens op zou slaan om het om deze reden uit te maken. Tot de volgende keer dat het weer gebeurt en we deze hele riedel weer doorlopen.
We voelen beiden machteloosheid hierover. Ik, omdat ik in deze specifieke situatie geen controle lijk te hebben over mijn emoties en de bijbehorende neigingen hem te beschuldigen en het uit te willen maken. Hij, omdat hij niet steeds het gevoel wil krijgen dat hij gigantisch tekort schiet. Hij is nu eenmaal niet iemand die vastgeplakt zit aan zijn telefoon, hij kan zich urenlang verliezen in wat hij aan het doen is, en hij wil zich regelmatig bewust even van de buitenwereld afsluiten.
Mijn gewenste oplossing zou zijn dat hij mijn trigger serieus neemt en er alles aan doet om ervoor te zorgen dat dit niet nog eens voorkomt. Dit lijkt me geen buitensporig verzoek, want ik app hem al zelden (een paar keer per week, tot max 1 a 2 keer per dag). Dus: zijn telefoon toch wat meer in de gaten houden, er regelmatig even op kijken, en misschien een uitzondering voor míjn berichtjes maken, als hij zich af wil sluiten voor de buitenwereld. Ik verwacht geen hele epistels of urenlange conversatie, één korte reactie volstaat.
Zijn gewenste oplossing is dat ik er toch mee om leer gaan, als het onverhoopt weer eens gebeurt. Hij kan nu eenmaal niet garanderen dat dit nooit meer voor gaat komen.
We hebben er nu een combinatie van gemaakt: hij doet z’n best regelmatig op zijn telefoon te kijken en te reageren als ik hem iets gestuurd blijk te hebben; ik doe mijn best om niet te handelen op mijn heftige gevoelens, als ik een keer geen reactie krijg.
Beiden zijn we daar succesvol in.
Hij is nog nooit zo consistent geweest in het reageren (en snel ook!). Voor mij erg bevestigend, en hij lijkt er inmiddels ook plezier in te hebben, door de positieve wisselwerking die dit tussen ons veroorzaakt. Ik heb daardoor slechts één keer hoeven / kunnen oefenen met acceptatie.
Daarbij vond ik het fascinerend te merken dat ik door verschillende fases leek te gaan, die ik als een observator kon aanschouwen. Ik ging er namelijk NIET op handelen, dat was de afspraak. Het leek op de fases van rouwverwerking: eerst voelde ik onzekerheid en ging ik in de ontkenning (“Zou hij mijn berichtje nog steeds niet gezien hebben? Ja, waarschijnlijk niet.. maak je niet ongerust, niks aan het handje.”), toen volgde boosheid (“Hij moet het nu wel gezien hebben. Grrr.. hij weet toch dat ik dit zo shit vindt?! Wat hadden we nu afgesproken?! Hij houdt zich er weer niet aan, en geeft dus niks om mijn gevoelens.”), toen kwam de onderhandelingsfase (“Ik kan hem een berichtje sturen, dat ie me niet zo moet negeren. Hopelijk reageert hij daar wel op, en dan hoef ik niet meer te wachten en me op te vreten.. Zal ik dat dan maar doen? Nee.. volhouden!”), vervolgens het verdriet en de machteloosheid (“Dit heeft geen zin. Hij gaat niet veranderen, en ik kan dit niet aan. We kunnen toch maar beter stoppen.”). Maar, ik wist dat ik hier niet op zou gaan handelen, dus ik bleef – weliswaar ongeduldig – afwachten wat er vervolgens zou komen. Tot mijn grote opluchting, bleek ik inderdaad in de laatste fase terecht te komen, die van rust en acceptatie (“Oké, ik vind dit niet leuk, en ga dit waarschijnlijk nooit leuk vinden, maar ik wil hiervoor niet mijn verder super fijne relatie opgeven.”). Ik voelde me heel zen, en kon vanuit die staat zelf een berichtje sturen, dat ik het echt niet fijn vond dat hij inmiddels 9 uur niks van zich had laten horen, maar dat ik me inmiddels weer kalm voelde, en of hij me wilde bellen zodra hij mijn berichtje zag. Een paar seconden later ging mijn telefoon, en hebben we het er rustig over kunnen hebben.
Zo kan het dus ook!
Voor mij is het mooi om te merken, dat ik in deze situatie dan wel door deze vervelende fases ga, maar dat ik uiteindelijk ook weer vanzelf rustig blijk te worden, en dan meer op één lijn kom te liggen met hoe ik hier met mijn rationele geest over denk. Als ik op de literatuur af ga, die gaat over het verwerken van triggers, dan is dit het werk wat me keer op keer te doen staat. Tot het niet meer nodig is. Belangrijk hierbij is dat ik me veilig voel, terwijl ik hier doorheen ga. Dus dat ik het gevoel heb dat we een team zijn, dat hij net zo graag wil bijdragen aan een oplossing als ik.
Dit is dus werk dat je SAMEN doet. Zodra hij zou zeggen “dit is jouw probleem, zorg maar dat je ermee leert omgaan; ik blijf doen zoals ik doe, ook al doet het je pijn.”, dan zou dat onder emotionele mishandeling vallen. Het is niet liefdevol, het is niet constructief, en het is niet veilig. Deze houding ben ik in vorige relaties tegen gekomen, ook eerder bij deze man toen we in een niet-relatie zaten, en heeft nog nooit geleid tot een heling van deze trigger (integendeel, zou ik willen zeggen..)
Het grappige is dat ik nu bijna uitkijk naar een volgende gelegenheid dat mijn vriend niet reageert, zodat ik kan zien of er al verandering is opgetreden in mijn emoties. Ik ben hartstikke benieuwd! Hopelijk kan ik over een tijdje melden dat eens een keer laat reageren, geen trigger meer voor me is.
Nu die boze mensen nog.