Experimenteren met non-monogamie

Ik ben een flink aantal keer bedrogen door vroegere vriendjes. En wat ik weet is vast het topje van de ijsberg. Mijn overtuiging over het vermogen van mannen – of beter gezegd: mensen met een mannelijke essentie, die vooral naar vrijheid streven – om 100% en duurzaam monogaam te zijn in hun relatie is hierdoor op z’n zachtst gezegd een beetje aangetast. Natuurlijk kan ik niet alle mannen over één kam scheren, maar ik beschouw het als een feit dat veel mannen op dezelfde manier lijken te verlangen naar (seksuele) vrijheid als ik – oftewel: mensen met een dominante vrouwelijke essentie – verlang naar emotionele verbondenheid en diepgang.

Door het zo te bekijken heb ik meer begrip en compassie gekregen voor dat verlangen naar vrijheid en wil ik ervoor openstaan om er op een andere manier mee om te gaan, in plaats van er mijn leven lang tegen te blijven vechten (kijk dit korte filmpje van John Wineland ‘What a man wants more than sexual freedom’).

Mijn vriendjes waren vaak mannen (jongens eigenlijk) die zich eigenlijk niet wilden committen en vooral middels seks bij hun warmere gevoelens leken te kunnen komen. De mannen in mijn therapiegroep voor seks- en liefdesverslaving, allen gediagnosticeerd met seksverslaving, leken verdacht veel op de mannen waar ik normaliter op viel. Hun drang naar seksuele vrijheid leek net zo groot (en dwangmatig) als mijn drang naar verbinding.

Zo ben ik op het pad van non-monogamie terecht gekomen. Niet vanuit een eigen verlangen naar seksuele vrijheid, maar vanuit een wens het verlangen van mijn geliefde te respecteren. (Overigens lang niet alleen zijn verlangen naar vrijheid op seksueel vlak, voornamelijk het vlak van andere vrijheden.)

Ik geloof namelijk niet in het onderdrukken van dergelijke sterke verlangens. In de beginfase van een relatie, waarin alles nog leuk, spannend en fris is, is dat verlangen misschien nog niet zo sterk aanwezig of zelfs afwezig, maar na een aantal jaren zal dat verlangen naar vrijheid waarschijnlijk steeds sterker worden. Een slippertje, affaire of (onnodige) relatiebreuk zit dan in een klein hoekje. Zo zonde om alles wat je samen opgebouwd hebt weg te gooien, omdat niet aan zijn behoefte aan vrijheid wordt voldaan toch?

En waarom krijg ik wel wat ik dolgraag wil – een diepe verbinding binnen een relatie – en zouden zij niet mogen krijgen wat ze dolgraag willen – vrijheid -, puur en alleen omdat dat de huidige gewoonte en moraal is in onze samenleving? Dat voelt niet oké.

Ik heb dus al veel kunnen oefenen met dealen met verdriet, boosheid, jaloezie en angst in mijn vroegere relaties. Dat maakt het wellicht al wat gemakkelijker. Alles went op den duur, helaas. Maar pas sinds kort heb ik kunnen oefenen met open non-monogamie. Waar het bij vreemdgaan draait om liegen, verzwijgen, vermoedens en een gebrek aan vertrouwen, ging het hier om radicale eerlijkheid. Ook al was het pijnlijk om te horen dat mijn geliefde naast mij ook andere vrouwen zag, op een gekke manier maakte zijn eerlijkheid en openheid daarover en totale gebrek aan schuldgevoel het voor mij mogelijk om het te zien voor wat het was. Gewoon: seks met anderen. Het betekende niet dat hij daardoor minder om mij gaf. Het betekende niet dat ik hem kwijt zou raken. Het betekende niet dat ik minder waard was dan die andere vrouwen. Ik wist precies wat ik aan hem had (en wat niet) en hoefde me nooit af te vragen of hij vreemdging. Ik wist dat dat zo was en daardoor was het geen vreemdgaan meer. Heel bevrijdend kan ik je zeggen.

Ik verraste mezelf (en mijn vrienden) met mijn vermogen hiermee om te gaan. Hoe kon het nou dat ik niet verdrietig was? Hoe kon het dat ik niet onzeker werd? Waarom zag ik niet groen van jaloezie? Was ik dan niet gek op hem? Was het een verdedigingsmechanisme..? Was ik gewoon ‘numb’?

Nee, niks van dat alles. Ik was wel gek op hem, stapelgek. Ik was niet gevoelloos, sterker nog.. ik voelde me sterk, euforisch en vol vertrouwen. En natuurlijk voelde ik een steek jaloezie als hij het over de andere vrouwen had, maar ik vond het juist aantrekkelijk dat hij hier zo zelfverzekerd met me over praatte en toch ontzettend lief voor mij bleef. Dat hielp mij enorm om er mee te dealen. (Mijn EMDR-sessies voor mijn trauma met vreemdgaande vriendjes kan er trouwens ook aan bijgedragen hebben. Het zou best bizar zijn als die mijn jaloezie grotendeels blijken te hebben weggenomen.)

Deze niet-relatie redde het overigens niet, maar dat lag niet aan onze non-monogamie. Wat ik toen nog niet wist, is dat een sterke basis van liefde cruciaal voor mij is als ik iemand voor langere tijd zie, vooral als ik non-monogamie wil proberen. Die basis hadden wij niet.

Maar goed, het zaadje was gepland. Het was een volledige paradigma-shift, ik vond het fantastisch! Ik ben boeken en blogs over het onderwerp ‘conscious open relating’ gaan lezen (aanraders zijn de boeken the Ethical Slut en Opening Up en het blog van Wilrieke Sophia ‘Exploring Deeper‘), heb lezingen en workshops bijgewoond, podcasts geluisterd en video’s gekeken en heel veel gesprekken erover gevoerd. Daarmee ging er een hele nieuwe spannende wereld voor me open.

Nu weet ik dat dit is wat ik wil. In elk geval, de komende tijd.

Non-monogamie is iets waar ik mee wil experimenteren, als onderdeel van een bewuste vrije relatie. Ik wil er een gesprek over aan kunnen gaan met mijn geliefde. Ik wil weten waar hij naar verlangt en ik wil zelf ook kunnen vertellen waar ik naar verlang, zonder taboe’s en zonder ons door angst of ‘hoe het hoort’ te laten leiden. Ik wil samen naar een creatieve oplossing zoeken om onze verlangens (als die zich voordoen) te vervullen. Een oplossing waar we beiden helemaal oké mee zijn, ook al kan het pijn doen. Groei, zowel individueel als samen, is onze drijfveer in de relatie. Dat daar open communicatie, een sterke verbinding en een groot vertrouwen in elkaar bijhoren staat voor mij wél vast. Onze verbinding is belangrijk en staat voorop. Het ‘don’t ask, don’t tell’-principe behoort voor mij niet tot de mogelijkheden. Dat raakt teveel aan vreemdgaan en geeft me niet het vertrouwen en de intimiteit die ik nodig heb in relaties.

Natuurlijk voelt deze nieuwe weg als een behoorlijk spannend en zelfs wel gevaarlijk experiment. Kan ik dit? Wil ik dit? Kan mijn geliefde dit? Is de kans niet groot dat we elkaar op die manier verliezen? Is onze communicatie goed genoeg en is het vertrouwen tussen ons wel groot genoeg? Legitieme zorgen.. waar ik me niet door wil laten tegenhouden. Ik hecht zoveel waarde aan vrijheid en groei, ook binnen een liefdesrelatie, dat ik het op z’n minst een keer wil proberen. Ik zal er sowieso door groeien als mens, ook als het later niet voor me blijkt te werken. Dat alleen al maakt het voor mij volledig de moeite waard.

Ik kreeg trouwens laatst van iemand een grappig en informatief plaatje toegestuurd. Hier kun je zien bij welke vorm van non-monogamie je je comfortabel zou kunnen voelen. Een mooie gespreksopener.