In deze tijd van sociaal afstand houden door het Corona-virus, merk ik goed hoezeer ik gegroeid ben op het vlak van verlatingsangst en geen grenzen durven stellen. Ik behoor namelijk tot de risicogroep, vanwege mijn diabetes, en kan mijn sociale interactie daardoor maar beter tot het hoognodige minimum beperken. Geen face-to-face bezoekjes meer aan vrienden en familie dus, maar ook geen bezoekjes aan mijn lief. Hij werkt nog gewoon, en komt daardoor in aanraking met diverse mensen, weliswaar op gepaste afstand, maar toch. Voor mij niet risicoloos genoeg om met een gerust hart bij hem te kunnen zijn. Ik heb dus aangegeven dat we elkaar voorlopig maar beter niet kunnen zien, hoe jammer ik dat ook vind.
Dat is nieuw! Voorheen zou ik het risico toch maar op de koop toe genomen hebben. Elkaar vrijwillig niet zien, voor onbepaalde tijd, zou niet eens tot de mogelijke opties hebben behoord.
Ik weet dit zo zeker, omdat ik eerder wél vaker met mijn eigen grenzen sjoemelde, om toch maar bij iemand te kunnen blijven. Ik kan daar legio voorbeelden van noemen, maar eentje springt er voor mij sterk uit. Zo ben ik best wel hypochondrisch aangelegd: bij elk pijntje of bultje denk ik gelijk aan het allerergste (“Ahh, daar heb je het, kanker!”) en kan ik mezelf nog maar moeilijk geruststellen of laten stellen door niet-medici. De huisarts of medisch specialist moet er dan meestal aan te pas komen. Maar goed, ik mag dan hypochondrisch zijn, als mijn vroegere niet-relatie-liefjes geen condoom om wilden, want dan vonden ze het niet lekker, dan deed ik het met alle liefde zonder. Ook als ik wist dat ik (lang) niet de enige was, waarmee ze de lakens deelden. Dan zou je zeggen: hoe dom kun je zijn? Maar zo werkt dat dus. Direct na de daad, lag ik met een lijf vol angst in bed, en ook de dagen erna kreeg ik die angst dat ik iets ernstigs had opgelopen niet uit mijn systeem. Ik heb in die periodes een abonnement gehad op SOA-testen.. Ik onderschatte het risico dus absoluut niet, integendeel, maar ik kreeg mezelf niet zover om tegen deze mannen te zeggen: geen condoom, dan ook geen seks. Ik weet helaas niet wat er gebeurd zou zijn als ik dit wel had aangegeven; had ik het maar geprobeerd. Maar mijn angst was dat ze dan af zouden haken. En dat moest koste wat kost voorkomen worden. Ook al ging mijn emotionele gezondheid, en mogelijk ook mijn fysieke gezondheid, eraan.
Absurd eigenlijk.
En zo pikte ik nog veel meer niet-oké gedrag, zoals onaardig tegen me doen of me moedwillig negeren. Ik liet hen het effect dat hun gedrag op mij had heus wel zien, vaak behoorlijk duidelijk door te huilen, boos te worden of erover te blijven zeuren, maar dan gebeurde vaak waar ik bang voor was: dan werd ik – al dan niet tijdelijk – in de steek gelaten. Want ze hadden geen zin in mijn gezeik. Voor mij tien anderen, lieten ze me weten. Overigens een bekend kenmerk van mensen met bindingsangst; die gooien de relatiehanddoek al snel in de ring als ze tegen hobbels aanlopen of doen alsof het probleem er niet is met behulp van de struisvogeltactiek. Het gebeurt niet snel dat ze hun best zullen doen een compromis te vinden, dat voor beiden werkt.
En ik wel maar mijn best doen, om maar niet alleen gelaten te worden. Teveel mijn best dus. Een kenmerk van mensen met verlatingsangst. Die weigeren de handdoek in de ring te gooien, in de tussentijd bij de ander maar trekkend en zeurend om verandering, maar vooral zichzelf opofferend. Want die ander weigert zich vaak aan te passen.
Een gebalanceerde middenweg zou zijn dat je rustig aangeeft wat niet voor je werkt (“ik wil geen risico op SOA’s lopen”) en wat jullie eraan kunnen doen om dit voortaan wel te laten werken (“we worden exclusief OF we gaan met elkaar condooms gebruiken OF we gaan met anderen condooms gebruiken OF ..”). De huidige situatie werkt in elk geval niet, dus die staat niet als mogelijke optie genoemd. Je kunt dan samen voor een nieuwe optie kiezen en een poosje uitproberen of dit beter werkt (in mijn geval nu optie 1, jawel, met een open-minded eventuele en sporadische uitwijking naar optie 3). Een partner die aan blijft dringen de huidige situatie toch te behouden, ook al lijd jij eronder, denkt niet in jouw belang of in het belang van de relatie. Met de relatie stoppen, mits het een belangrijk punt voor je is natuurlijk, lijkt dan de meest logische beslissing. Want wat heb je aan een partner die jouw welzijn niet belangrijk vindt?
Mijn welzijn betekent momenteel dat ik het risico op Corona zo laag mogelijk wil houden, dus voorlopig anderen uit de weg ga, ook mijn lief. Hij vindt dit net zo jammer als ik, en zegt dat ook, maar hij respecteert en begrijpt mijn besluit en dringt niet aan op elkaar toch bezoeken. We (video)bellen en appen gewoon wat meer, en gebruiken de tijd apart om elkaar lekker te missen, zodat het straks extra fijn is om elkaar weer vast te kunnen houden. Absence makes the heart grow fonder, nietwaar? Wie had ooit gedacht dat ik dat zo zou gaan zien? Ik in elk geval niet, maar ik ben er heel blij mee.