Ik heb een ‘slechte’ dag. Zo’n dag dat ik tot 12 uur diep onder mijn warme dekbed wil blijven liggen, geen zin heb om op berichtjes te reageren of te doen wat ik moet doen (en dat is een hele lijst). Ik wil de wereld buiten sluiten. Ik wil er even niet zijn. Niet zozeer omdat ik somber ben of angstig, maar het voelt vooral heel leeg in mij. En dan opeens, terwijl ik op de bank onder mijn dekentje een documentaire kijk, moet ik heel hard huilen. Het voelt een beetje gek.. waar komt dit plotselinge verdriet vandaan? Heeft het met het onderwerp van de docu te maken? Of zat het verdriet aan de oppervlakte en werkte de film als trigger? Ik weet het niet. En het maakt me ook niet uit. Ik laat mijn tranen lekker de vrije loop.
Opeens voel ik duidelijk wat er aan de hand is: ik voel me afgewezen. Ik mis bevestiging.
Ik ben alweer een poosje alleen, en voel me ongeliefd. Ik mis het om vol liefde aangekeken en vastgehouden te worden. Ik mis het gevoel dat de liefde mij geeft enorm. Het is daardoor al even weer wat onrustiger op het mannenvlak. Hier en daar doe ik wat halfslachtige pogingen om mijn verlangen naar bevestiging te vervullen: ik zoek het bij oude liefdes, en bij nieuwe, maar ga daarbij veel te snel. Ik ben duidelijk een gat aan het opvullen en ik weet inmiddels dat dat niet werkt.
Op Tinder swipe ik zeer sporadisch een leuk lijkende man de juiste kant op. Om vervolgens te zien dat we geen match zijn. Wat?? Hoe anders was dit slechts een paar jaar geleden.. Toen was het zo’n beetje elke keer raak. Ik begin me zorgen te maken. Ligt het aan mijn leeftijd? Ligt het aan mijn uiterlijk, nu ik mijn best niet meer doe om mooier te lijken dan ik ben? Ligt het aan mijn eerlijke profieltekst, nu ik mijn best niet meer doe om interessanter te lijken dan ik ben..? Ik laat me nu zien zoals ik écht ben, geen opgepoetste, gefilterde en gecensureerde versie van mezelf. Kennelijk blijkt die IK niet zo in de smaak te vallen, bij de mannen waar ik op val. De zogenaamde ‘super-likes’ die ik krijg, komen vrijwel altijd van (veel) oudere mannen, van mannen die duidelijk alleen op seks uit zijn of van enorm nerdy types. Allemaal mannen die vermoedelijk niet zo kieskeurig zijn. Mijn god, is dit opeens mijn vijver geworden? Het zal toch niet..?
Au. Mijn (groot?) ego loopt flinke deuken op.. Ik begin aan mezelf te twijfelen, en voel me opeens onaantrekkelijk, oud, saai, raar, zwaar op de hand, en niet hip&happening genoeg voor hip&happening Amsterdam.
En misschien is dat precies wat er nu nodig is. Want was/ben ik niet te vol van mezelf? Keek/kijk ik zelf niet ook op een vrij oppervlakkige wijze naar mannen? Als ik zie welke mannen ik een kans geef, dan moet ik bekennen dat het altijd mooie, zelfverzekerde, intelligente en aparte verschijningen zijn. Naar de meer verlegen, alledaags-ogende lieverds kijk ik niet om. Die zijn out of my league, vond/vind ik, maar dan vanuit narcistische oogpunt: te min dus.
Tja.. Dat siert me niet.
Een hele tijd geleden hoorde ik op de radio een meisje zeggen: “Ik ben nooit moeders mooiste geweest, dus ik moest het hebben van mijn persoonlijkheid”. Dat zinnetje maakte indruk op me.
Nu ik ouder geworden ben en tevens minder inspeel op hoe ik mezelf hoor te presenteren om gewild te worden als vrouw, ben ik opeens keihard van mijn zelfgenoegzame, verwende prinses-op-de-erwt-troon gelazerd. Ik kan de jonge, mooie, gewillige kaart niet zomaar meer inzetten. Dat betekent dat ik niet altijd meer de aandacht krijg waar ik op aas, of altijd en overal mijn zin krijg. Mijn verlangens worden niet zomaar meer stante pede vervult.
Ik moet het nu dus ook van mijn persoonlijkheid hebben. Dat betekent, denk ik, dat ik mijn best wat meer mag gaan doen, me meer bescheiden, gevend en dankbaar en minder kritisch mag gaan opstellen. Ik schaam me om te zeggen dat dat nieuw voor me is.
Ik denk dat al die afwijzing hartstikke goed voor me gaat zijn, uiteindelijk.